Tony Joe White - Stripped down, maar essentieel
Het Depot, Leuven, 1 maart 2011
Hij gaat nog niet zo ver als Dylan met zijn 'Never Ending Tour' maar de laatste jaren trekt Tony Joe White toch regelmatig de grote plas over om in het Europese clubcircuit zijn toch hoofdzakelijk voor ingewijden bekende oeuvre live voor te stellen. Dit jaar deed zijn tour Het Depot in Leuven aan.
Het voorprogramma was eerder matig en overschreed het doorsnee kampvuurniveau van de betere jeugdbeweging niet, maar uiteindelijk bleek het lange wachten toch de moeite waard. Tony Joe White wandelde schijnbaar heel ontspannen het podium op, ging zitten op een stoel en trapte zijn set heel rustig af met Way down love, laidback en diep gezongen.
Na Roll Train Roll riep hij zijn drummer mee de scène op, "to steam up" de nummers zoals hij het zelf zei. En meteen ging het ritme de hoogte in voor Undercover Agent for the Blues. Zoals de titel al duidelijk maakte, waren alle nummers zwaar gedrenkt in de zuiderse blues, welk ritme of tempo de "swamp fox"ook hanteerde. Allen hadden ze ook die typische "swamp-swing" zoals alleen Tony Joe het kan brengen.
De setlist was zeer evenwichtig opgebouwd met af en toe een stil moment. Na de treffende uitvoering van de ballad The Guitar Don't Lie werd de snelheid weer opgetrokken met Tunica Motel, een van zijn klassiekers. White kwam vooral om zijn nieuwe cd 'The Shine' te promoten. Hij putte er rijkelijk uit maar alle nummers nestelden zich naadloos in het oudere repertoire van de man.
In feite maakt hij telkens dezelfde cd maar who cares wanneer je in de hoogste regionen van de blues speelt. Zo speelde hij bijv. Season Man uit 'The Shine' met een heerlijke slepende shuffle van de drummer vlak na I Want My Fleetwood Back en slechts een encyclopedische kenner van 's mans oeuvre weet dat tussen beide nummers zowat vijftien jaar verschil zit.
Naar het einde van het concert toe begon Tony Joe White meer op veilig te spelen, voor zover dat nodig was. Tegen die tijd had hij de bijna volle zaal immers al volledig ingepakt en toen hij het publiek nog eens uitdrukkelijk dankte voor de enthousiaste reacties - "It makes all the miles worthwile." - kon het echt niet meer stuk. Het obligate Polk Salad Annie sloot het concert af.
De man kwam nog terug voor twee klassiekers die hij zonder enige vorm van belegenheid offreerde : Lake Placid Blues en Steamy Windows waren de afsluiters die ons terug op aarde brachten.
Een "stripped down" concert van een legende en meer moest dat echt niet zijn.