Tom Odell - Te goed om een onehitwonder te zijn

Ancienne Belgique, Brussel, 19 mei 2013

Tom Odell is een hitparade-bestormer. Met zijn Another Love staat hij al weken in de ultratop en wordt hij momenteel op alle radiozenders gedraaid. Maar er is meer. Hij stond ondermeer ook in de longlist van de ‘BBC Sound of 2013 en hij won in Groot-Brittanië de prestigieuze ‘Critics Choice’.  In afwachting van zijn eerste langspeler, 'A Long Way Down' passeerde hij eerst nog even in de AB Box.

Vooraf kwam de uit Brooklyn afkomstige Kevin Devine het voorprogramma verzorgen. Deze singer-songwriter deed wat denken aan Glenn Hansard en Conor Oberst, maar met een iets nasaler stemgeluid. Zijn muziek was degelijk, maar we betrapten onszelf erop dat we na een halve set toch afhaakten wegens te veel van hetzelfde.

Vanaf dan was het vooral wachten op Tom Odell himself. We waren vooral benieuwd of hij de hoge verwachtingen van het grotendeels vrouwelijke publiek kon inlossen en of hij echt zo goed is als iedereen lijkt te denken. Het moet niet makkelijk zijn om toeschouwers mee te krijgen, waarvan de meesten hun ticket kochten op basis van slechts een single en een album dat nog niemand helemaal heeft gehoord.

In het repertoire van Odell zit een groot aantal ingetogen ballads zoals Supposed To Be, Stay Tonight (met Odell op gitaar), Sense, Grow Old With Me en de titeltrack van zijn binnenkort te verschijnen plaat 'A Long Way Down'. Die songs steunden bijna volledig op piano en stem en kregen de zaal muisstil.

Met het onvermijdelijke, maar daarom niet minder dan goede, Another Love kreeg hij de zaal uiteraard ook volledig mee. Can’t Pretend, Sirens en I Know van hun kant klonken eveneens veelbelovend als perfect uitgebalanceerde en opgebouwde pop-rocksongs. In een van deze songs schuilt vermoedelijk de volgende hit van Odell.

Verrassen deed hij halfweg het optreden met Oh Darling, een cover van The Beatles. Erg vintage en bluesy gebracht met een hoofdrol voor de piano.

Songs als Hold me en Cruel tenslotte waren het stevigste en daar gebruikte Odell zijn piano op een manier, die ook Jamie Cullum en Ben Folds aanwenden: luid en rockend. Om die reden waren deze songs wat ons betreft het hoogtepunt van het optreden.

De grote sterktes van Odell waren zijn stem en de performance. Zijn stem heeft iets weg van die van Chris Martin, maar met iets meer schuurpapier en twijfelend tussen melancholie en schreeuwen. De energie waarmee Odell zijn muziek live brengt is fenomenaal. Hij zit constant te wippen op zijn pianokruk en zelfs bij de rustigere nummers kan hij niet stilzitten. Door zijn sterke, expressieve pianospel vragen wij ons af of hij er op termijn zelfs niet beter voor kiest om de gitaar te laten vallen en de piano nog meer centraal te stellen.

Tom Odell is een belofte. En wat voor een. We kijken uit naar zijn eerste langspeler. Wat hij in de AB liet horen en zien is te goed om een onehitwonder te zijn. Tom Odell kan componeren en performen. Alle troeven zijn aanwezig voor een schitterende carrière.