Tom McRae - Een akelig déjà vu gevoel
Botanique, Brussel, 30 maart 2010
Er werd nochtans reikhalzend uitgekeken naar dit concert. Toen eind vorig jaar de release van de vierde cd 'Alphabet of Hurricanes' uitgesteld werd, moest ook het geplande optreden in de Botanique even de ijskast in. De nieuwe cd , één van McRae’s beste, ligt inmiddels in de winkel en voor het concert werd er uitgeweken naar het Koninklijk Circus.
Voor het eerst sinds vijf jaar trad McRae nog eens op in ons land met een volledige begeleidingsband. De vaste spil in zijn band zijn “the two Olli’s”,Oli Kraus en Olli Cunningham. Vooral het scheurende cellogeluid van Oli Kraus is niet weg te denken bij een optreden van McRae. Ook deze avond nam Kraus de leiding bij het creëren van een filmische, dreigende donkere sound aan het begin van Me & Stetson.
Nieuw, maar niet helemaal was Brian Wright, een Amerikaanse vriend van Tom McRae. Twee jaar geleden was Wright ook al te zien in het gezelschap van McRae tijdens het rondtrekkende singersongwriter showcasegebeuren van de Hotel Café Tour. Zijn solo set deze avond in het voorprogramma was er een van dertien in een dozijn, de man kwam beter uit de verf als gitarist ten dienste van de songs van Tom McRae.
Aan de volledige bandbezetting lag het dus niet. Veel van de songs werden op grootse wijze van extra ballen voorzien. Een enkele keer ging het haar op onze arm zelfs overeind staan tijdens een razende apotheose van een song. Het probleem zat in het feit dat niets ons echt verraste deze avond, we hadden het allemaal al (een paar keer) eerder gezien. De nieuwe plaat kwam onterecht slechts mondjesmaat aan bod. We hoorden ondermeer Summer of John Wayne, Please en American Spirit en voor de rest werd er teruggegrepen naar de usual suspects.
End Of The World News, A and B song, Walking 2 Hawaii en Silent Boulevard zijn allemaal sterke nummers, maar we kunnen ons geen enkel concert van Tom McRae herinneren waar hij deze songs nièt speelde. Een lichtpuntje in dit verband was Still Love You, een lief ukelele-liedje dat een onverwachte wending kreeg toen er een R'n'B hit in verwerkt werd. Rihanna's Umbrella werd ter ere van de paraplus uit de merchandisingstand omgedoopt tot Tombrella en kreeg de zaal zowaar aan het dansen.
Ook tijdens de bisronde met een onversterkt en rijkelijk meegezongen Bloodless en daarna Boy With the Bubblegun bekroop ons een akelig déjà vu-gevoel. McRae's typische galgenhumor ontbrak vanavond niet, maar het was moeilijk deze keer om hem te geloven. Zijn stem raspte en zalfde deze avond als vanouds, maar pijn deed het niet. En dat is geen goed teken.
30 maart 2010