TNT Fest - De roots van ruig

Herbakkersplein, 5 mei 2018

De grote zorg van een festivalorganisator: het weer. Ditmaal geen malaises voor een outdoor treffen, maar wel een warme voorzomerdag die vele terrasjes lang open hield. Het zorgde er allicht voor dat deze editie van het legendarische TNT Fest wat laat op gang kwam. Wij pleiten mea culpa: ook pas na het optreden van het nochtans veelbelovende The Ramonas, een UK all female tribute van een oer-mannen-punkrockband als The Ramones kan niet anders dan goed zijn, het strijdperk kunnen betreden. Dus onder begeleiding van deze beelden genieten wij graag even met u na.

TNT Fest - De roots van ruig

 

Voor wie het nog niet begrepen had: achter de organisatie van TNT Fest gaat de vereniging Hertalsrockcity schuil, mede ondersteund door de leden van Funeral Dress. Dat verklaart meteen waarom grote namen uit de anarchopunk-, oi!- of metalwereld op zo’n relatief kleinschalig event hun opwachting maken.

 

Wij sloten aan bij het legendarische Total Chaos, de Amerikaanse anarchopunkers die ondertussen dertig jaar concertzalen aan gorten spelen. Getooid met de meest fraaie hanenkammen en pinkapsels meteen een feest voor oog en oor. “Do you need a soundcheck?” – “No, let’s start man.” Na een korte Ace Of Spadestune schoot het kwartet meteen uit de startblokken met stoere rock-’n-rollriffs, “bollocks, bollocks”-getier en de schorre, brullende zang van frontman Rob Chaos.

 

Volle oi!-punkspeedsongs als Warzone met veel singalong- en middenvinger-momenten mochten naast muzikaal meer verfijnde nummers als Conspiracy, waarvoor het publiek nog wat extra werd opgehitst omdat de cameraman live videobeelden voor de komende clip wilde schieten.

 

Overigens ook grappig hoe de bassist even met de handen in het haar – ahum - zat toen zijn gitaarriem brak en hij hulpeloos smeekte om een stuk stevige tape. “Punk will never die”, kreeg er toch een ander tintje door. Maar zoals Rob rechttrok: “After twenty eight years we’re still running with you”. Waarna songs als Unite And Fight of Police Rat meteen een stuk grimmiger werden; alsook het wild pogoënde publiek.

 

We onthouden verder een erg strakke drum’n’bass-sneltreinsectie en vooral ook het gierende gitaargesoleer van Shawn Smash: routineus en fel. En met de klassieke afsluiter Riot City won Total Chaos zijn match voluit.

 

Geheel over een andere boeg: Tygers Of Pan Tang, zowaar nog tien jaar langer op de planken. Als vaandeldragers van de zogenaamde NWOBHM-strekking (“New Wave Of British Heavy Metal”) meteen ook boegbeeld van langhaar-heavy metal, V-string gitaren en pinnenbanden inbegrepen. Na vier decennia bleef daar – op het nette zwarte Harley hemd van gitarist van het eerste uur Robb Weir na – niets meer van over. Keurig geklede senioren betraden op de backline van Funeral Dress (!) het podium: een beetje een vreemd gezicht.

 

Het punkpubliek liet het maar gebeuren en teerde buiten de zaal lustig verder op de ingekochte lading Cara Pils. Maar dat was muzikaal even mispakt, want de scherpe, ruige rock-’n-roll-grooves van zowat elk van de twaalf songs in de set van de heren bulkte van punch en energie. Dubbele gitaarpartijen, om elkaar kronkelende solo’s, vierstemmige refreinen en pakkende melodieën gaven een erg harmonieus, glorieus gevoel.

 

De Tygers bewezen in songs als Lonely At The Top heuse riffmonsters te zijn; chroom en vlammen volop. Fabuleus ook hoe semi-Italiaans frontman Jacopo Meille lang kon uithalen in de hoogste, vocale registers. Oude klassiekers als Wild Catz uit de debuutplaat mochten naast nieuwe “partysongs” als Glad Rags met volle “We-will-rock-you”-groove, zonder schroom vijfendertig jaar heavy metal overbruggend.

 

Hoewel het kwintet moeite had om met de muzikaal verfijnde rockmetal de zaal op zijn hand te krijgen, gingen uiteindelijk zelfs de starre punkers voor de bijl. Memorabel: een drie minuten durende psychedelische intermezzo met glijdende gitaarmelodieën in volle Led Zeppelin-traditie en het publiek dat het laatste nummer mocht kiezen en voor Spellbound gaat: een song waarin het tempo de hoogte in schiet en de Tygers Of Pan Tang zelfs eventjes thrashmeesters lijken. Missie volledig geslaagd.

 

Vervolgens mocht de huisband op het podium. Dat Funeral Dress gelijk staat aan een oerpunkfeestje is geen groot geheim meer. Na de klassieke Johnny Comes Marching Home-intro haalde de band al snel alles uit de kast. Spring-in-'t-veld Staf op de laag hangende bas: “En Dirk, zijn we er kleir veur?”.

 

Vorselaar in elk geval wel. Burn The City, Death And Glory, Come On Follow, … het aantal meezingklassiekers van de oudste punkband van België is gigantisch groot. Als gast Ben even de gitaar mag nemen om de meer grimmige klassieker Cops Are No Human Beings uit de kast te halen of songs van het eerste uur als Free Beer For The Punx en Seks Drugs And Rock ’n Roll gingen de parmantige hanenkammen wat trotser de hoogte in – bij de laatste twee songs ook letterlijk wanneer de leden van Total Chaos mee kwamen zingen.

 

Misschien hoeven de studio Brussel-klassieker Party On (“Beer and whiskey all night long, party on party on”) of de wat gewrongen ska-cover van Down Under er in de toekomst niet meer per se bij te zijn, maar wanneer voor Beer And Women het podium vol meezingende vrouwen mocht, was het feestje weer lekker rond. ‘Singalong Pogo Punk’ is de derde plaat van Funeral Dress. No need to say more.

 

Over naar de grote publiekstrekker: de Schotse oer-Oi!-punkband en zowat “last band standing”: The Exploited (“Yep, I’m still alive. Not dead”, aldus Wattie bij aanvang). Met agressieve attitude als handelsmerk (roepen in plaats van zingen, met de micro op het hoofd slaan, spuwen op een podium dat bij aanvang kraakschoon moet zijn), is The Exploited steevast een explosieve brok energie. En ook een garantie voor een voorspelbare best of-show waarbij alle klassiekers uit het eerste uur met gestrekte arm meegebruld worden.

 

Let’s Start A War was de opener en dat hoefde geen verder betoog. De hakkende, slappende stijl van bassist Irish Rob met dreadlocks tot op de anus en de scherpe metalriffs versus speeddrums waren keer op keer het handelsmerk voor korte tweeminutenschreeuwers: Chaos Is My Life of Noize Annoys als meer recent werk en (I Don’t Wanna) Fuck The USA, Beat The Bastards of Troops Of Tomorrow als alltime classics; die laatste ingeleid door marcherende snaredrums en met een wriemelende menigte meejoelende, stagedivende punks en metalheads op het podium. Chaos in muziek en op het podium zoals het hoort (“Don’t forget the chaos”).

 

En als daar even een klein publiekgevecht bij hoort of een zwarte beer vruchteloos zoekt naar een EHBO post omdat zijn schouder compleet uit de kom gepogood is, weten wij dat het goed zit. Als u binnenkort een T shirt met mondgesnoerde Donald Trump op straat ziet met de gevleugelde woorden “You’re a fucking asshole”, kijk dan ook even op de achtergrond naar de kleine lettertjes. “Punk’s not dead.” Zo bleek maar weer. Tot volgende editie TNT Fest!

6 mei 2018
Johan Giglot