Tiny Ruins - Kapotte schoen

Trix, 23 maart 2019

Het was te mooi om waar te zijn, dus was het ook niet waar, maar het was toch een mooi verhaal.

Vooraleer we hier verder op ingaan eerst even iets over het voorprogramma Kitt Philippa. De Noord-Ierse verwacht later dit jaar haar debuutplaat en dat zou wel eens een pareltje kunnen worden, afgaande op wat we vanavond hoorden.

De frêle, androgyne Philippa bleek over een stem te beschikken, helder als poolijs. En ook waren haar bindteksten hilarisch in al hun gekunsteldheid en speelde ze enkel onuitgegeven materiaal (op Human, dat in Noord-Ierland vorig jaar werd bekroond als single van het jaar na), toch was meteen duidelijk dat we hier een diamantje ontgonnen.

Geen ep’s of zelfs singles aan de merchandise dus, maar wel ‘Humanitea’, een zelf samengestelde thee om het succes van haar single te vieren. Origineel. Of hij lekker is, moeten we nog testen.

Eerst Tiny Ruins nog eens savoureren. We waren bij de weinigen die de band in november 2014 in de Witloofbar aan het werk zagen en dat had toen niet veel gescheeld. De locomotief van onze trein liet het toen afweten en we raakten niet op tijd in de Botanique.

Onderweg stuurden we toen een berichtje in het evenement om het probleem te melden en toen we uiteindelijk een kwartier te laat aankwamen, bleek de band inderdaad op ons gewacht te hebben. Pas na een nieuw berichtje “I’m in”, kwamen Hollie Fullbrook en de haren op. Daarmee wonnen ze destijds onze levenslange sympathie, tot gisteren bleek dat een kapotte schoen van Fullbrook reden was van de vertraging bij de band.

Wat er ook van zij, de muziek primeert natuurlijk en ook die is fantastisch. De perfecte poëtische bedenkingen van Fullbrook en de manier waarop ze die met haar band inkleurt, doen altijd dromen van diepgroene, verkoelende bossen, warme stranden en pastelkleurige gevels in een vredevol stadje.

Op laatste album koos de band onder invloed van gitarist/ producer Tom Healy voor een iets potiger geluid dan we van de Nieuw-Zeelanders gewend waren. Dat pakte prima uit en we verwachtten dat ‘Olympic Girls’ wel eens de definitieve doorbraak zou kunnen betekenen voor het viertal.

Helaas, in Trix daagde minder volk op dan vijf jaar geleden in Brussel. Het zal dus nog wel even duren eer Fullbrook zich een gitaartechnicus kan veroorloven. Fullbrook stemt haar gitaar nog op het gehoor en dat duurde telkens wel even. “Als ik ooit rijk ben, huur in een gitaartechnicus in om dit voor mij te doen”, grapte ze verontschuldigend. Hopelijk komt er wat meer volk opdagen in De Zwerver en bij de komende shows van haar Europese tournee die nog tot midden april duurt.

Met het wondermooie Holograms werd de set afgetrapt en meteen bleek de band al goed op elkaar ingespeeld, ook al was dit nog maar de tweede show van de huidige tournee. De zachte, ietwat hese stem van Fullbrook was als balsem op de ziel en Healy leefde zich af en toe flink uit op zijn gitaar en toonde hoe virtuoos hij wel is op zijn instrument.

Alleen de zachte orgelklanken en het klokkenspel van op de plaat werden wat gemist. De band had dan ook enkel het hoogstnodige kunnen meebrengen vanuit Nieuw-Zeeland. Fullbrook deed het zelfs met maar twee effectpedaaltjes en zelfs daarmee lag ze na twee songs in de knoop.

Maar ze maakte zich niet druk en bracht een aparte versie van de ondertussen klassiek geworden track Me At The Museum, You In The Wintergardens uit vorige plaat ‘Brightly Painted One’. Het zou de enige uitstap buiten ‘Olympic Girls’ worden, op de alleenstaande single Dream Wave na, een song over opgroeien in West-Auckland, Nieuw-Zeeland (“en dat is minder romantisch als je zou denken”, aldus Fullbrook).

Met School Of Design aan Me At The Museum, You In The Wintergardens gebreid, werd ons hard geworden hart nog eens extra gemasseerd, maar het op plaat kabbelende Sparklers werd live ingeleid met een dreigende gitaar. Dat nummers live ruiger klinken, is normaal, maar dit was toch wel een echte stijlbreuk.

Gelukkig volgden voor de liefhebbers van “de oude Tiny Ruins” nog het lieflijke My Love Leda over een koppel dat verliefd wordt in een wasserij en het bekoorlijke Kore Waits In The Underground. En uiteraard werd er afgesloten met twee hoogtepunten uit de recente plaat: How Much en Olympic Girls.

De setlist beloofde ook nog twee bisnummers, maar om een of andere reden, had de band geen zin om terug te komen en het schaars opgekomen publiek, maakte ook geen aanstalten om de band terug te roepen. Jammer, want we hadden maar wat graag Carriages of Bird In The Time nog eens live gehoord (al stond dat laatste sowieso niet op de planning).  

Tiny Ruins bleek dus goed, maar de magie ontbrak een beetje. Herkansing vanavond in De Zwerver.