Tiny Ruins - Kleine verhaaltjes, grootse songs

Botanique, Brussel, 4 oktober 2014

Holly Fullbrook is een wat vreemde vogel. Ze zingt als een nachtegaal, trok als kind naar Nieuw-Zeeland, het land van de kiwi en, zoals het een echte trekvogel betaamt, landde zij ook in Brussel vooraleer verder te vliegen naar de Verenigde Staten waar ze op tournee gaat met Sharon Van Etten. Wij waren getuige van de slotshow van haar Europese tournee.

Ook al is Tiny Ruins (Fullbrook bedacht de naam toen ze een boek over ruïnes las en Tiny Bradshaw op de radio hoorde) ondertussen een trio, betrad Fullbrook het kleine podium van de Witloofbar alleen. Gehuld in een smaakvolle, groenzwarte jurk en met een medaillon waarop een koolmees prijkte om de ranke hals bracht ze Bird In The Thyme solo. De song prijkte destijds ook op haar soloalbum 'Some Were Ment For Sea'. Maar eens ze begon te putten uit haar laatste plaat mochten bassiste Cass Basil en drummer Alexander Freer invallen. Logisch, want ook op het album spelen ze mee.

Op die plaat staat prachtig, ogenschijnlijk simpel singer-songwritermateriaal als Carriages en Me At The Museum You At The Wintergardens en die kregen we al meteen, zodat de tijd plotsklaps halt hield en de muziek ons mee voerde naar het Auckland War Museum waar ook een wintertuin is en het tweede nummer zich afspeelt. Hoe toepasselijk ook, hier in de Botanique, met zijn eigen wintertuin.

Fullbrook weet in elk nummer met prachtige beelden en metaforen miniatuurtjes van verhalen te vertellen. Ballad Of The Hanging Parcel bijvoorbeeld handelt over een kwajongensstreek die ze uithaalde op haar achtste, toen ze nog in Bristol woonde. 's Nachts klom ze uit haar slaapkamerraam, schuifelde over een richel tot ze onder het balkon uitkwam. Daaraan hing ze een steen aan een draadje. 's Morgens bengelde de steen in de wind. Haar twee jaar jongere vriendinnetje maakte ze wijs dat die steen er vanzelf was gekomen op magische wijze. Twee jaar later vertrok Fullbrook naar Nieuw-Zeeland en bleef het vriendinnetje onwetend over de ware toedracht. Iets waar Fullbrook zich nog steeds over schaamt, maar wat wel leidde tot een song.

Al gauw was het tijd voor White Sheet Lightning, het laatste nummer dat Tiny Ruins schreef en opnam voor 'Brightly Painted One', het laatste album waarvan het ook het slotstuk is. Gelukkig bleek het niet de laatste song van de avond en kregen we nog het splinternieuwe Dream Wave, een sprankelende cover van Bob Dylans I Dreamed I Saw St Augustine (ingeoefend voor de Bob Dylan Tribute van Radio New Zealand eerder dit jaar), Old As The Hills uit de debuutplaat en twee parels uit 'Brightly Painted One': Straw Into Gold en She'll Be coming Around.

En ook al ziet Fullbrook er uit als je liefste buurmeisje, mocht Freer bijna enkel zijn borstels en occasioneel een mallet gebruiken (behalve bij de Dylan-cover) en beroerde Basil amper twee van haar vier bassnaren, toch werd de band teruggeroepen door het betoverde publiek dat nog maar wat graag in de ban wou blijven van het zangeresje met het mooie stemgeluid (denk Angel Olsen x Regina Spector) en haar gitaargetokkel.

Omdat er geen verzoekjes waren, speelde Fullbrook solo het prachtige Adelphi Apartments – omdat haar gitaar nog in die toonaard gestemd was. En samen met Basil bekroonde ze de avond met Days Are Long Nights Are Longer (Without You My Love) uit de ep 'Haunts' van vorig jaar, die enkel te downloaden is voor wie een van de vijftig eigenhandig geschreven tekstvellen koopt.

Tiny Ruins bleek perfect gecast in de Witloofbar en met een intieme set wisten ze heel wat nieuwe fans te bekeren tot hun tijdloze sound (vergelijkbaar met die van Luluc voor de kenners of de nieuwsgierigen). De dagen zullen lang zijn tot we hen nog eens mogen zien. Veilige vlucht, Holly!