Tindersticks - Flakkerende vlammen
NTGent, 30 januari 2020
Wij waren drie jaar oud toen de heren van Tindersticks in 1993 hun magnifieke debuut op de wereld loslieten. De romantische en melancholische band volgde die plaat op met nog een paar meesterwerkjes, maar echt verrassen deden ze daarna niet meer. De groep deemsterde weg uit het populaire landschap, zoals de meeste goede bands die nooit stoppen na een creatieve piek.
Niet dat de heren ooit echt slechte albums uitbrachten. Daarvoor telt het zestal te veel goede muzikanten. Tindersticks is een beetje zoals een geslaagde langetermijnrelatie: nog altijd mooi en kostbaar, maar ook ietwat saai en soms in nood aan spanning. We waren dus benieuwd of de veteranen live de vlam weer konden doen ontbranden.
De band speelde in de Gentse NTG, een zaal die normaal gezien voor theatervoorstellingen gebruikt wordt, maar die perfect past bij deze muziek. Een artistieke, maar ook ietwat ouderwetse en statige omgeving met weinig ruimte voor visuals. Geen gimmicks dus om je als muzikant achter te verstoppen. Frontman Stuart A. Staples had dat duidelijk door en wist wat hem te doen stond.
De kenmerkende nasale stem van Staples heeft doorheen de jaren wat aan kracht verloren, maar de bariton droop nog steeds van de passie en de man wist meteen de juiste snaren te raken. Opener The Amputees van nieuwste plaat 'No Treasure But Hope' kwam ijzersterk binnen en we maakten ons al klaar voor een fantastische avond.
Helaas zakte het niveau meteen weer in. De band speelde ijzersterk, maar we konden ons niet van de indruk ontdoen dat het allemaal veilig en routineus aandeed. De liefdesliedjes van Tindersticks zijn na al die jaren een beetje inwisselbaar geworden en de set leed onder herhaling. Elke keer als we opveerden uit onze stoel, lieten we ons algauw weer terugzakken. Het hart kan maar zoveel keer gebroken worden. Dreiging of zelfs broeierigheid, waar de band vroeger zo goed in was, vielen amper te bespeuren.
Er zaten nochtans genoeg sterke nummers in de set. Medicine en Show Me Everything van 'The Something Rain' uit 2012 waren bezwerend. En ook het nieuwe See My Girl toonde aan dat de groep nog weet hoe ze opzwepende nummers moet maken. Ook Willow, van de film 'High Life' van Claire Denis mocht er zijn. Het foutje van de pianist aan het begin van dat nummer was trouwens de grootste interactie met het publiek van de avond.
Oude klassiekers zoals Another Night In en Jism vielen dan weer lichter uit dan verwacht zonder de opzwepende strijkers van de originele versies. Ergens kunnen wij ons niet van de indruk ontdoen dat Tindersticks creatief gezien nooit helemaal over het verlies van violist Dickon Hinchliffe is gekomen midden jaren nul. Het klonk allemaal te steriel en proper.
Poëet Dylan Thomas zei ooit: "Do not go gentle into that good night / Old age should burn and rave at close of day / Rage, rage against the dying of the light." Tindersticks koos deze avond uit om de duisternis te omarmen. We bespeurden hier en daar wat vuur, maar het had iets meer mogen zijn. We vragen ons af of het ons ook zo zal vergaan. Langzaam en elegant vervagend tot we, bijna onopgemerkt, helemaal verdwenen zijn. Lap. Ergens zijn wij toch weer mee in de melancholische wereld van Staples en co.