Tindersticks - Met een bakje troost de wereld in

Bourlaschouwburg, Antwerpen, 21 maart 2016

Een bakje troost, dat waren Tindersticks op de eerste van drie avonden in België. Stuart A. Staples – de elegantste der frontmannen – en zijn gezelschap speelden twee keer in de Bourla in Antwerpen en één keer in Het Depot in Leuven om hun laatste worp voor te stellen, het pareltje ‘The Waiting Room.’ Dat er dan ook vooral uit die laatste plaat geput werd, was, behalve traditie bij Tindersticks, ook allesbehalve erg.

In het publiek: veel hipsters (kaal, baard en hippe bril) en één iemand die het achteraf “nogal veel van hetzelfde” vond. Onze gok is dat ze daarmee doelde op de stem van Staples, maar laat net nu dat het handelsmerk van Tindersticks zijn, samen met de zuinige en vaak enkel hoogstnoodzakelijke instrumentatie.

Het was op die meest spaarzame momenten dat je echt in het concert gezogen werd. En dat begon al met de opener Second Chance Man. Als Staples niet elk moment van dit nummer op het randje van huilen stond, kon hij alvast goed doen alsof. En ook later bij The Waiting Room – naar eigen zeggen één van de meest trieste songs die hij ooit schreef, naar onze mening één van de allermooiste – werden we in de song gezogen door enkel de stem en het orgel.

Nog één van de momenten die we nooit zullen vergeten is Stuart A. Staples die een dansje deed – of iets dat daarop leek – tijdens de instrumentale outro van How He Entered. De tekst van dat nummer, dat hij bijna voordroeg, moest hij (nog) brengen met de ondersteuning van een blad papier, maar dat vergeven we hem graag.

Interactie met het publiek was er amper of niet op een spaarzaam “Thank you”, hier en daar na, en de mededeling op het einde van de set dat het fijn was om terug te zijn. We geloofden hen ook echt wel, want Tindersticks speelde het eerste concert buiten het Britse vasteland in België en hebben sindsdien altijd een bijzondere band gehad met ons land.

Wie trouwens dacht dat er enkel aan subtiliteiten werd gedaan op het podium, schrok allicht even op tijdens We Are Dreamers!, een knap nummer dat op ‘The Waiting Room’ samen wordt gebracht met Jehnny Beth van Savages. Stuart A. Staples beroerde tijdens dit nummer de gitaar zoals we hem dat al lang niet meer hadden zien doen en We Are Dreamers! had in deze uitvoering niet misstaan in een concert van Nick Cave & The Bad Seeds.

Uiteraard kwamen er ook enkele vaste waarden voorbij. Wij waren erg blij met Medicine, met She’s Gone en het prachtige Sleepy Song, drie nummers die trouwens vooraan in de setlist zaten. Na A Night So Still nam het gezelschap afscheid, maar de relatief korte bisronde mocht er dankzij My Oblivion (het was muisstil) en Sometimes It Hurts (“Your wasting your time / coming around here” voor de ene dame die alles nogal veel van hetzelfde vond) best wezen.

Tindersticks waren gedurende anderhalf uur een warme schouder waar wij ons hoofd tegenaan konden leggen en iemand ons troostend door het haar streek. Na afloop werden we weer de koude wereld ingestuurd, zonder schouder, maar met een bakje troost rijker. We zouden de strijd met de wereld aangaan, al wisten we nog niet goed hoe.