Tindersticks - Meesters in spaarzaamheid

Botanique, Brussel, 24 januari 2016

Het was het releaseweekend van ‘The Waiting Room’ en Tindersticks wilden dat graag in de verf zetten. België was – niet toevallig, zoals door Stuart Staples werd aangegeven - het uitverkoren land waar de film, die bij het album hoort, integraal zou vertoond worden, gevolgd door een kort concert. En de Rotonde van de Botanique zat overvol.

Tindersticks - Meesters in spaarzaamheid



En dat “zat” mag u letterlijk nemen. De band stond erop dat iedereen zou (blijven) zitten, ook tijdens het optreden. Bijgevolg was het voor hen, die laat arriveerden dringen en duwen om nog een zitplaatsje te vinden. De Botanique had er intussen zelfs voor gezorgd dat er (een aantal) kussentjes voorhanden waren.

Stipt om 20u00, zoals voorzien, doofden de lichten en zoemde de projector zich op gang om de film bij het album te vertonen. Omdat wij nu eenmaal geen filmmagazine zijn, willen wij ons daarover niet uitspreken. Ongetwijfeld vindt u daarover andere besprekingen ergens op het net. Wel kunnen we meegeven dat voor de neutrale kijker niet alle filmpjes even boeiend waren, maar dan maakte de muziek weer veel goed. Dit was in elk geval een voorprogramma, dat ons best kon bekoren.

Maar het was voor het optreden erna dat deze zaal was volgelopen; niet voor de film. Want Tindersticks draaien al twintig jaar mee en hebben met elke plaat ergens wel wat fans opgeraapt, hetgeen ook hier weer bewezen werd. In tegenstelling tot wat werd aangekondigd was het geen akoestisch optreden van zanger-gitarist Stuart Staples, maar wel degelijk een full-band-show, die het publiek werd voorgeschoteld.

En dan toonden de Engelsmannen (die intussen over heel Europa zijn uitgezworven), waarom die shows keer op keer uitverkopen. Want het is werkelijk een kunst om te excelleren in spaarzaamheid. Een simpele gitaarlick was soms voldoende om een hele song te dragen, zoals werd bewezen in Medicine. En drummer Earl Harvin beperkte zich vaak tot de kickdrum en een enkele cimbaal om zijn punt te maken.

Van hoogtepunten spreken zou trouwens vergeefse moeite zijn. Er was geen sprake van dipjes. En elk nummer weer was er wel iets dat opviel, dat eruit sprong. Het subtiele glockenspielaccentje van toetsenist David Boulter bijvoorbeeld in het uit ‘The Waiting Room’ afkomstige en ook zonder de inbreng van de onlangs overleden Lhasa, prachtige Hey Lucinda was daar nog zo’n voorbeeld van.

En als de band dan door de setlist was gelopen, werd er zelfs toegegeven aan de tientallen verzoekjes, waarmee ze vanuit de zaal werden bestookt. Staples ging daar zelfs gevat op in door aan te geven dat hij “[was] waiting for one that I know”. Uiteindelijk viel de keuze dan op Patchwork, dat (uiteraard) op enthousiast applaus werd onthaald.

En ook daarna keerde de band nog graag terug voor twee extraatjes onder de vorm van het door Staples solo met akoestische gitaar gebrachte We Are Dreamers en het op orgel ingezette Factory Girls.

Het was een kort optreden – zo’n drie kwartier – maar lang genoeg om de honger naar meer aan te scherpen. Het zou ons alvast niet verwonderen indien de helft van de hier aanwezigen zich nog een ticket zou aanschaffen voor de concerten in de Bourla-schouwburg en Het Depot later in het jaar.

24 januari 2016
Patrick Van Gestel