Tindersticks - Eikenhout

Concertgebouw, Brugge, 7 maart 2012

Over de architecturale waarde van het Brugse concertgebouw kan gediscussieerd worden, maar voor muziekliefhebbers is het in elk geval een waar genot als je iedere aai van de cimbalen tot in elke uithoek van de zaal hoort. En met een groep als Tindersticks kwam dat nog eens extra uit de verf.

Net als Dosh heeft support act Thomas Belhom iets met percussie. Alleen voorziet Belhom zijn composities van zelf gespeelde, akoestische gitaarsamples en (Franse) teksten. Het resultaat was leuk, met getokkel op allerlei potten en pannen (of wat daarop leek), maar het ontbrak de man aan fantasie. Bovendien is  “man-met-sampler-in-plaats-van-groep” al lang niet verrassend meer en ook de zang was niet meteen van een niveau dat de aandacht wist vast te houden.

Dan toch liever een echte band. Eentje als Tindersticks bijvoorbeeld, die met hun nieuwe plaat ‘The Something Rain’– en dat zou in de loop van de avond meer en meer blijken – weer helemaal op het goede spoor zitten. In tegenstelling tot voorgaande concerten werd er geopteerd voor een eenvoudige bandopstelling, waarbij bassist Dan McKinna en drummer Earl Harvin de machtige stem van Stuart Staples ondersteunden. Opvallendste toevoeging was het assortiment van saxofoons waaraan Terry Edwards zijn lippen zette. Het resultaat kwam op die manier vaak erg in de buurt bij de klank van het vroege Roxy Music, waarop Andy Mackay destijds op dezelfde imposante manier zijn stempel drukte.

Dat Tindersticks precies met Blood, een track van hun debuut, begonnen, kon geen toeval zijn. Het nummer is intussen bijna twintig jaar oud, maar klonk nog steeds even fris. Het duurde tot het vierde nummer vooraleer het nieuwe album aan bod kwam. Toetsenist Dave Boulter mocht “zijn” Chocolate opwerken naar een mooie pointe, onderbrak dan even (inclusief tussentijds applaus) om het spoken word nummer tenslotte zachtjes te laten uitdeinen. Het was meteen het eerste liedje van een trio, dat ook op de plaat in dezelfde volgorde staat. Het heeft ons enige tijd gevraagd om uit te dokteren dat de riff van hoogtepunt Show Me Everything geleend werd bij Hot Chocolate’s Emma, maar dat maakte het nummer er niet minder interessant om. En met This Fire Of Autumn (met wahwah-gitaar) werd de hele zaal helemaal overtuigd van de kracht van ‘The Something Rain’

Maar daar bleef het uiteraard niet bij. In een ouder nummer als I Know The Loving imponeerde het Hammondorgel, terwijl de sax in Slippin’ Shoes ons in een roes bracht. En dan moest het gejaagde Frozen nog komen. Come Inside, waarmee het eerste deel van de set werd afgesloten kwam, ondanks het feit dat het een “long one” was, veel te vroeg.

Gelukkig bleef er nog wat tijd om ons onder te dompelen in het parlando van het 4.48 Psychosis en het drumloze maar daarom niet minder schone Cherry Blossoms. Uiteindelijk werd er met Medicine zelfs nog een extra bisnummer aan de set toegevoegd, waardoor het publiek een laatste keer aan zijn stoel werd gekluisterd, vooraleer het felle zaallicht definitief alle dromen verjoeg.

Tindersticks was als een eikenhouten meubel: robuust en stevig, maar vooral warmer glanzend met de jaren en afgewerkt met een zacht laagje was.