Tindersticks - Perfecte soundtrack voor een zonsondergang
Openluchttheater, Deurne (Antwerpen), 4 juli 2009
Wie wil er nu in een concertzaal gaan zitten als de zomerzon zich van haar beste kant laat zien? Gelukkig is daar het Openluchttheater Rivierenhof. Eén van de weinige plaatsen in ons land die de intimiteit van een zaal behouden in een buitensetting. Een groep als Tindersticks past er dan ook perfect bij de ondergaande zon.
Jammer genoeg was de fontein niet in werking. Wij hadden liever geluisterd naar klaterend water dan naar het voorprogramma. David Kitt leek geselecteerd te zijn op basis van zijn mooie gitaar. Hij klonk een beetje als James Taylor die 's avonds na een half flesje slaappillen nog wat op z'n gitaar zit te pingelen in de slaapkamer. Na een handvol vervelende songs leek de man even opgelucht als wij dat hij van het podium mocht.
Het echte werk dan. Het volgepakte halfrond verwelkomde Rented Rooms dadelijk op een warm herkenningsapplaus. Na een pittig Can We Start Again en de trage, degelijke uitvoeringen van Seaweed en Dying Slowly volgde een valse start voor Buried Bones, maar na poging twee zetten Staples en de zijnen toch een zeer mooie versie in, al waren de strijkers niet bijster geïnspireerd. Misschien zat de warmte er voor iets tussen. De groep had er in elk geval veel zin in en wij genoten.
Misschien is de druk om de recentste plaat voor te stellen een beetje weggevallen, of misschien is dit een festivalsetlist. Hoe dan ook waren we al zes nummers ver toen het titelnummer van 'Hungry Saw' weerklonk. Het paste mooi in de bloemlezing van ouder werk maar sprong er niet echt uit. The Organist Entertains was meer een sfeerstukje, misschien vooral bedoeld om Staples de kans te geven iets te gaan drinken.
De zonsondergang had wat roder moeten zijn voor Another Night In. Net als bij de meeste songs zat de mix in festivalsfeer en veel plaats voor subtiliteit was er helaas niet in deze versie die vooral op de ietwat plompe ritmesectie teerde. Ondanks enkele gitaartechnische storingen werd er dan vol zichtbaar plezier gegrasduind in de eerste twee Tindersticksplaten. Her en City Sickness kregen een vleug Mexicaanse surfpop mee, waarna Mother Dear - met spontaan applaus voor die tegendraadse solo - en Turns We Took de setlist afsloten.
De echte magie - die wij tot dan toe een beetje misten - kwam echter met de bisnummers. If She's Torn is altijd ons favoriete Tindersticksmoment geweest en we werden niet teleurgesteld. De meewarige koperblazers sorteerden een prachtig effect en de ingevallen duisternis zorgde voor een passende intieme sfeer. En als laatste bis trakteerde Tindersticks op Tiny Tears, omdat iemand daar bij hun vorige optreden in België naar gevraagd had. Sympathiek en vooral erg mooi. "Tiny tears make up an ocean", en kleine klankjes maakten een erg mooi en sfeervol optreden.