Tina Dico - Bob Dylan achterna
Ancienne Belgique, Brussel, 30 oktober 2010
Een rasechte singer-songwriter. Dat is hoe je de Deense Tina Dico het best kunt omschrijven. Ze denkt na over het leven, probeert haar gedachten lyrisch op papier te zetten en zoekt er passende gitaarakkoorden bij. Woensdag kwam ze haar eigen creaties voor het eerst als hoofdact in Brussel brengen. Ok, een tweede Bob Dylan zal ze nooit worden, maar de blondine deed het beroep van singer-songwriter zeker eer aan.
“Are you in the mood?”, vroeg ze ondeugend voor ze aan haar set begon. En als dat nog niet het geval was, dan zou deze Deense daar wel verandering in brengen. Vanaf de eerste minuut vulde ze de AB-Club met mooie vocalen, slimme lyrics en gezellige praatjes.
Zoals over de tijd die ze in Londen doorbracht. “All I did was sitting in front of a window with a cup of coffee in one hand and an empty notebook in the other.” Dat leidde onder andere tot Room With A View, een lied dat die situatie beschrijft. Een van de puurste momenten van de avond omdat mevrouw er liever geen microfoon voor gebruikte.
Maar ook al eerder in het concert zaten heel wat leuke momenten. Bij Friend In A Bar bijvoorbeeld vertelde Dico het verhaal met de expressiviteit op haar gezicht. Ze fronste haar wenkbrauwen om woede uit te drukken en boog het hoofd bij een verdrietig passage. En bij Kopenhagen, een ode aan haar woonplaats, vroeg ze om mee te zingen. Het resultaat was een joelend, fluitend en zelfs, wanneer het niet gevraagd werd, luidop zingend publiek.
Het opzet was nochtans erg klassiek: Dico stond centraal met haar akoestische Gibson, links van haar een aanvullende gitarist en rechts werd ze begeleid door de jonge Ijslander Helgi Jonsson die de piano en het keyboard voor zijn rekening nam. Telkens hij de backingvocals waarnam, vulde de zaal zich met een magie van meerstemmigheid. Een vrouwelijke drummer – ook een blondine – zorgde tot slot voor de passende beats. Geen speciale effectpedalen of andere franjes dus. Dico hield het simpel en puur, maar werken deed het des te meer.
Eén keer - met Home - waagde de singer-songwriter zich aan een elektronische rocksong. Haar gitarist, die verder eigenlijk een ietwat saai parcours achter de rug had, mocht zich daar eens volledig uitleven. Na dit nummer sprintte ze met haar hitnummers Nobody’s Men en Count To Ten verder naar de eindmeet van haar set.
En ook de bis sloot ze af als een volwaardig songwriter. Als was ze opgeleid door Bob Dylan. Dat deed ze uiteindelijk met een extra afsluiter, een stralende glimlach en een zeer oprecht "Thank you for listening". We hebben zo het gevoel dat Dico het podium hier snel weer zal beklimmen en dat doet ons ook glimlachen.