Tim Kasher - Bitterzoet werd bitter

Botanique, Brussel, 16 februari 2011

Even verderop leek een koppeltje er van overtuigd te zijn dat Valentijn dit jaar een dag eerder viel, maar hoewel Tim Kasher zijn boodschap wel degelijk liefdevol verpakt, zit er toch behoorlijk wat venijn in zijn liedjes verstopt. Wat te denken van teksten als "I used to believe in love / But hey, I also used to believe in god", bijvoorbeeld. Misschien had dat koppeltje toch iets beter naar de teksten moeten luisteren.

Om financiële redenen had Tim zijn eigen band thuis gelaten en een beroep gedaan op Mexican Elvis, een band die op hetzelfde label als hij zit. Die band mocht meteen ook het voorprogramma verzorgen en bewees te beschikken over een aantal prima popsongs. De klassieke setup van twee gitaristen, een bassiste en een drummer was getooid in ingenieuze drumpatronen en welluidende samenzang. Nu eens werden de nummers aangekleed als eerder klassieke popsongs, dan weer kregen ze een countryrokje aangepast. Het resultaat was een defilé van haute couture, waarvoor wij helemaal wegsmolten en we hebben het niet eens zo voor mode. Deze band uit München is misschien niet origineel, maar verdient het om in je kleerkast te hangen.

Tim Kasher is bekend van zijn werk met Cursive en The Good Life, maar onlangs bracht hij ook een soloplaat uit.  Naar goede gewoonte betreft het opnieuw een conceptplaat, waarin het hopeloze van de liefde wordt bezongen. Maar in de rotonde van de Botanique was er van die hopeloosheid aanvankelijk weinig te merken: met enkele kreten verwelkomde de kleine uit Omaha zijn karig opgekomen publiek.

Muzikaal was het No Fireworks dat het eerst aan bod kwam. Meteen werd duidelijk wat een bevlogen zanger Kasher kan zijn. Stampvoetend en schuimbekkend probeerde hij uit te leggen waarom de liefde nooit zijn verwachtingen kan inlossen.

De heren van Mexican Elvis bleken een meer dan doordeweekse achtergrondband te zijn. Niet alleen met gitaar, bas en drums stonden ze hun tijdelijke frontman bij, ook viool (There Must Be Something I've Lost) en klarinet (Prodigal Husband) werden bovengehaald om de songs in de verf te zetten. Kasher zelf schakelde daarbij regelmatig over van akoestische naar elektrische gitaar, maar liet ook zijn interimband in de schijnwerpers staan.

Bijna de hele soloplaat werd door de mangel gehaald, met als hoogtepunten het gedreven Bad Bad Dreams, dat erg vroeg in de set zat, en het intrieste Strays, dat door Kasher solo werd gebracht. Ook leuk was dat de blazers in I'm Afraid I'm Gonna Die Here werden vervangen door de gitaar van Peter Hall.

Uiteraard moesten er ook enkele nummers van zijn andere bands aan bod komen. In dit geval waren dat The Recluse (Cursive), een bijzonder boeiend Album Of The Year (The Good Life) en Driftwood: A Fairy Tale (Cursive), niet toevallig drie bittere liefdesliedjes.

Met Cold Love werd uiteindelijk het concert afgerond. Opnieuw werd bewezen dat Tim Kasher een fantastische songschrijver is, die ondanks zijn beperkte stembereik, toch een nummer tot leven kan wekken. Het bitterzoet mocht dan verworden zijn tot bitter, dit was een avond die meer dan voldoende muzikale warmte uitstraalde.