Thou - Gemoedelijke thuismatch
Vooruit Kunstencentrum, Gent, 8 november 2008
Woensdag speelde Thou een thuismatch in Gent. Het was al op voorhand duidelijk dat dit onmogelijk een slecht concert kon worden. In de Vooruit stelde het sympathieke vijftal de nieuwe nummers van ‘This Is Not a Record’ voor aan familie (waaronder mama en papa), vrienden, kennissen (waaronder juffrouw Linda) en natuurlijk een trouwe schare fans.
Eerder dit jaar kwam het nieuws dat Thou niet langer koos voor de traditionele plaat als concept, maar zou overstappen naar digitale releases. Naast een ideale manier om jezelf meer in de aandacht te werken, wat ze uiteraard verdienen, bleek dit ook een gewaagde maar geslaagde stap voorwaarts in de hedendaagse muziekindustrie. ‘This Is Not a Record’ is dan ook niets meer dan een overkoepelende naam voor de vier individuele digitale releases die, gespreid over een jaar, uitkomen. De eerste twee hebben we reeds achter de rug (augustus en november) de volgende zijn voor februari en mei.
In de matig gevulde Balzaal kregen we logischer wijs voornamelijk nieuwe nummers te horen. Deze zijn over het algemeen weer "catchy as hell". Aanvankelijk leek het geluid niet helemaal juist te zitten. Tijdens Leaving This Town was de bass te prominent aanwezig maar vanaf de single Cold Cold Heart (over catchy gesproken) kwam er verbetering in de zaak. Tijdens dit laatste nummer hoorden we overigens ergens ver weg Frank Black in Bart Vincent’s stem. Het oude The Girl She Was deed dan weer denken aan het dEUS van de jaren negentig. Beide nummers moeten trouwens zowat de definitie van een perfecte popsong zijn.
Naast werk uit ‘This Is Not a Record’ kregen we ook de singles uit het vorige album ‘I Like Girls in Russia’ te horen: I Won’t Go to Nashville en Love Passion. Daaruit blijkt dat Thou zo’n groep is die vooral in het collectief onderbewuste aanwezig is. Hetzelfde geldt voor de schitterende versie van Speakers. De kracht van de groep schuilt hem in de bij momenten prachtige samenzang van Does De Wolf en Bart Vincent. Natuurlijk is ook de rol van drummer Lennert Jacobs (basic maar oerdegelijk), gitarist Pim De Wolf (een begeesterd vakman) en bassist Bart Depoortere (eeuwig op de achtergrond maar zeer bepalend voor de sound) niet te onderschatten.
Na een zwoel I Feel Great kregen we de verschroeiende afsluiter Cramps voorgeschoteld. De volumeknop stond het hele concert al te ver naar rechts gedraaid, maar tijdens dit nummer gingen onze trommelvliezen er finaal aan. Dit was Thou zoals we ze wel meer zouden willen horen. Als bisnummer kregen we nog een fantastische versie van Beck’s Nobody’s Fault But My Own, een atypisch Thou-nummer maar wel een absoluut hoogtepunt.
8 november 2008