Thorn In My Side - Rock over Kavka

Kavka JC, 28 september 2024

Voor de vierde editie van het Thorn In My Side Festival tekenden we weer present in Kavka Zappa in Antwerpen. Daar stond een select clubje gitaren geprogrammeerd om u tegen te zeggen.

In de categorie “Jongensbandjes met een jonkvrouwe op bas die het in het rond zwierende testosteron in goede banen leidt en hen van de nodige übercool voorziet, à la Kim Deal, Kim Gordon of D’arcy van Smashing Pumpkins” verloren we ons even in Lightspeed. Knisperende indierock met songtitels als If We Could Learn To Fly en Blind Eyed. Midden november stellen ze de debuut-ep voor en titelnummer The Guest House laat in deze het beste vermoeden. Om in de gaten te houden.

Ook in de categorie opvallende bassistes in de rangen: BOI met Marieke Hutsebaut, ooit nog frontvrouw van The Spectors, shoegaze met sixties-vibes. BOI is indiepop-grunge met een prettige hoek af. Getuige de spetterende cover van Walk On Water van Milk Inc. Daaraan voorafgaand lekkers als nieuwe single John, die op 18 oktober uitkomt, Baby, “een romantisch nummer om te slowen … als jullie willen” en waarbij de daad bij het woord gevoegd werd in het publiek, en All These Boys.

Na Wegsfeer, die vorig jaar hulde brachten aan de zwartjassenmuziek van de jaren tachtig, was het nu tijd voor eenzelfde tribute aan het decennium daarna. Pablo Honey is een jaren-negentig-grunge-tributeband die muzikanten verzamelt uit verschillende Belgische topacts zoals RHEA, Ramkot, King Hiss en Aarde Aan Daan. Passeerden de revue: Queens Of The Stone Age, Pearl Jam, Soundgarden, Alice In Chains, Nirvana en Stone Temple Pilots, maar ook een guilty pleasure genaamd I Alone van Live. Loeihard meezingen en tegelijkertijd de nekspieren laten rollen, het is ook een hobby.

Black Leather Jacket had de Antwerpse garagepoort achter zich dichtgeslagen om iets verderop in Kavka Zappa het podium onveilig te komen maken. Het viertal staat voor gruizige garagerock met catchy hooks en een punk attitude, getuige hun plaat ‘Stinger’ van vorig jaar. Stonden met stip genoteerd op het papiertje dat we ’s anderendaags in de broekzak terugvonden: Suck It Up, Darts, Why en nieuwe single Unity. En natuurlijk mocht publiekslieveling Village People niet op het appel ontbreken.

The Kids zijn de Antwerpse punktrots in bange dagen. Al meer dan vijfenveertig jaar maken Ludo Mariman en de zijnen duidelijk dat er “no next time” zal zijn en dat je nu moet Leven, met de grote L. Van punkuitschot tot Belpopicoon, eenzelfde verhaal als bij De Brassers. Was het voor de “Ketters van het Vlaamse platteland” En Toen Was Er Niets Meer, voor The KIds zal There Will Be No Next Time de grootste claim to fame zijn in de Belpopgeschiedenis. Opmerkelijk: geen Yves Vanlommel aan de bas. Het was interim bassist Bert Embrechts die The Kids bij deze gelegenheid voorzag van een stevige ruggegraat en zich met brio van die taak kweet. De veteranen van de Belgische punk ontgoochelen nooit met “the only music that makes me feel good / This is Rock ’n Roll”. Klassiekers waren er genoeg voorhanden: Do You Love The Nazis, Fascist Cops, Razor Blades For Sale of Rock Over Belgium. En nog even relevant als in de begindagen: “Politicians make a mess / giving people lots of stress / In bloody Belgium”. Tel daar nog eens 12XU van Wire en If The Kids Are United van Sham 69 bij en onze avond kon niet meer stuk.

Onze oude knoken gaven aan dat deze avond best op een hoogtepunt kon afgesloten worden. Wie zich nog meer wou afpeigeren, kon nog beroep doen op de nieuwste hype van bij de noorderburen Personal Trainer om de laatste restjes zweet uit het vege lijf te puren. Die beker lieten we dan toch maar aan ons voorbijgaan.