These New Puritans - Bloed aan de muren

Botanique, Brussel, 3 mei 2010

Je had het kunnen zien aan de hellebaarden, aan de loopgraven of aan de kanonlopen die uitstaken boven de kantelen van de Rotonde: hier zou bloed vloeien, hier zouden botten gebroken en schedels gekliefd worden. Hier traden These New Puritans op.

De muziek van These New Puritans heeft iets dreigends. Als je de songs dan ook nog eens titels als We Want War en Fire-Power meegeeft, draagt dat nog eens bij tot de onheilspellende sfeer die uitgaat van het werk van deze jonge Engelse band.

Wij waren al behoorlijk onder de voet van hun debuut ‘Beat Pyramid’, maar met hun tweede cd ‘Hidden’ richtten ze pas echt schade aan. Brassbands, hiphop, klassiek, pop en rock worden versmolten tot een organisch geheel dat als een rebellenleger alles op zijn pad verwoest. Maar desondanks weet deze ambitieuze en op het eerste gezicht weinig toegankelijke muziek toch heel wat zieltjes voor zich te winnen want de zaal was hopeloos uitverkocht.

De zaallichten werden gedoofd en flitsende spots kondigden de komst van de troepen aan. Zanger-gitarist Jack Barnett droeg zelfs een maliënkolder ter onderstreping van zijn oorlogszucht. Met diepliggende ogen en hoekige kop had hij iets van een tenger monster van Frankenstein. Enkel de littekens, bouten en moeren ontbraken.

Vooral drummer Thomas Hein trok de aandacht: zelden misten zijn kanonschoten doel. Bovendien werd hij bijgestaan door George Barnett – inderdaad, broer van – die met bijkomende percussie (inclusief kettinggerinkel) en diepe, elektronische bassen de sound nog meer kracht bijzette. Toetseniste Sophie Sleigh-Johnson zorgde voor het fijnere werk. Haar prikken waren subtiel, maar niet minder dodelijk en zorgden ervoor dat niemand de zaal ongeschonden verliet.

Van werken naar een hoogtepunt was geen enkele sprake. Met We Want War maakte de groep vanaf het eerste nummer zijn bedoelingen duidelijk. En het publiek kon niet anders dan zich onvoorwaardelijk overgeven. Vooral uit het laatste album werd geciteerd. Attack Music maakte duidelijk dat deze groep geen goede bedoelingen had: iedereen ging meedogenloos voor de bijl.

Tijdens het optreden kwam de fascinatie die de broertjes Barnett, die elkaar vocaal bijstonden, voor hiphop koesteren, meer naar boven dan dat op cd het geval is. Er werd dan ook meer gescandeerd dan gezongen, maar dat stoorde op geen enkel moment. Het droeg eerder nog bij tot de rauwheid van deze muziek.

Wij wilden oorlog en dat is precies wat we kregen. En dit was nog maar een kleine zaal. Geef dit gezelschap het Sportpaleis met een brassband en een koor achter zich en het bloed druipt van de muren.