Therapy? - De zalige zekerheid van de festivalzomers
Ancienne Belgique, Brussel, 9 mei 2009
Alvorens het overzeese trio te aanschouwen, mocht Wallace Vanborn van jetje geven. Deze drie heren uit Gent, die u misschien kent van Rite Hands (Free Blank Shots) dat heavy rotation krijgt op ondermeer Humo, Jim TV en Stubru, vervulden hun job als opener meer dan behoorlijk. Deze jongens hebben duidelijk potentieel : ze kunnen een leuke riff schrijven en deze met donderende monotonie opdreunen, maar een hook links of een break rechts zou leuk zijn.
De zanger-gitarist legde, zoals Mauro dat ook kan, veel variatie in zijn stembereik: zingen, schreeuwen, hees of clean, het ging hem allemaal even goed af. Naar het einde van de set toe werd duidelijk waarom ze het koosnaampje "Pletwallace" meekregen : de ontketende drummer die met de bassist een geluidsmuur optrok, die door de gitaaruithalen en de zang van de frontman opgesmukt werd met glasscherven en prikkeldraad. Een band om in de gaten te houden.
De hoofdact opende hun set met I Told You I Was Ill van de nieuwe plaat, niet meteen het meest catchy nummer van een reeds vrij zoutloze plaat. Enjoy The Struggle, het tweede nummer is in hetzelfde bedje ziek: zowat de volledige song drijft op één enkele riff. Deze muzikale bloedarmoede kan je over de hele lijn doortrekken naar hun nieuwe album. Unbeliever van het magistrale 'Troublegum' konden we maar matig appreciëren omdat het minstens één toonaard lager gespeeld werd dan het origineel. Hierdoor sloot het inderdaad wel beter aan bij de nieuwe nummers, maar het kwam de kwaliteit van de song niet ten goede.
Het was wachten tot If It Kills Me vooraleer het beleefdheidsapplaus vervangen werd door oprecht handgeklap. Na alweer een nieuw nummer - uiteindelijk zou de complete plaat erdoor gejaagd worden - werd er plaats gemaakt voor gouwe ouwe en zelfs eerder obscure nummers uit het repertoire. Het was genieten wanneer Therapy? rauw en vervaarlijk klonk tijdens Fantasy Bag en Summer Of Hate, opgedragen aan de crisis veroorzaakt door de "rich mother fuckers". Potato Junkie, waarvan het welluidende refrein luidkeels meegescandeerd werd, maakte in zijn eentje al meer emoties los dan heel 'Crooked Timber'.
Therapy? is gered door hun livereputatie en de royale hoeveelheid bisnummers: dankzij Die Laughing en Screamager moesten we alsnog ons geld niet terugvragen. We verwelkomen alvast de nakende festivalzomer inclusief verplichting tot het spelen van klassiekers.