Thee Oh Sees - Het voorgeborchte van de festivals

Vaartkapoen, Brussel, 24 juni 2012

Vooraf was het aan The Dreams om zich voor te stellen aan het ruim opgekomen publiek. Met muziek die zwaar teruggreep op de new wave van bands als Cabaret Voltaire en The Neon Judgement inclusief schreeuwerige vocals en repetitieve gitaar of bas over een elektronische basis konden ze de aandacht twee nummers lang vast houden om dan te verdwijnen in de plooien van de muziekgeschiedenis.

Dat was wel even anders bij Thee Oh Sees, die al van bij het eerste nummer deden denken aan zonnige weides, liefde en vooral veel bier. Bier dat niet alleen terechtkwam waar het thuis hoorde, maar ook meermaals doorheen het zwoele luchtruim van de VK* zweefde. Langs de muren stonden koppeltjes zich intussen te ontdoen van een overdosis hormonen. And the band played on.

Met het karig, maar bijzonder efficiënt uitgeruste drumstel van Mike Shoun centraal vooraan op het podium en zangeres-toetseniste Brigid Dawson in de achtergrond ramde dit Californische kwartet hun lo-fi vanaf het eerste nummer met geweld door de strot van het gretige Brusselse publiek, dat meteen bedankte met moshpits en andere uitingen van enthousiasme.

Opvallend was dat bassist Petey Dammit! zich bediende van een laag gestemde gitaar, in plaats van het hem in de bijhorende jobomschrijving toebedeelde instrument. En zanger-gitarist John Dwyer had zijn transparente exemplaar als contrast dan weer een schrille twang meegegeven. Het resultaat werkte hoe dan ook bijzonder aanstekelijk in combinatie met de dubbele zang van Dwyer en Dawson. Wij noteerden in elk geval hoogtepunten als Robber Barons en Tidal Wave.

Er viel ook steeds iets te beleven op dat podium. Als Dwyer problemen had met gitaar of microfoonstandaard dan werd dat opgevangen met een ter plekke verzonnen drumsolo. Of hij zette gewoon zijn gitaar aan de kant en improviseerde met pedalen en microfoon, die hij dan bijvoorbeeld voor de snaren van Shoun hield.

Dat Thee Oh Sees een band van het no-nonsense-type is bleek ook uit het feit dat ze de voorziene bis gewoon zonder flauwekul aan hun set breiden. Intussen had Dwyer al verschillende pogingen ondernomen om de microfoon letterlijk in te slikken, werd er in de frontstage volop gecrowdsurft, en bleef de muziek het adrenalinepeil constant bijzonder hoog houden.

Uiteindelijk zou de band toch nog terugkomen voor een onvoorziene bis waarin wij nog een vlammend Poison Finger ontwaarden. Even was de VK* het voorgeborchte van de komende, grote festivals.

Wat dat klasseerprobleem betreft: maakt u zich geen zorgen. Zet Thee Oh Sees gewoon onder “Spannende bands”. Dat werkt altijd.