The Whitest Boy Alive + Goo Darling - Dance 'till you drop
Trix, Borgerhout (Antwerpen), 8 november 2008
De Stoner van Goo Darling en de immer lichte Dance van The Whitest Boy Alive samen in de ene concertzaal van het gloednieuwe Antwerpse Trix op één en dezelfde avond, men zou voor minder de wenkbrauwen fronsen. Vanzelfsprekend kan men dit in de verste verten niet noemen, maar zeggen dat het voorprogramma Goo Darling er niet in is geslaagd het publiek op te warmen voor de Duitsers en Noren van The Whitest Boy Alive zou een grove leugen zijn.
Wanneer het Vlaamse kwartet Goo Darling, dit jaar nog halve finalisten van Humo’s Rock Rally, het podium betreden, staat het publiek niet echt te popelen. De boosdoener? Zeer waarschijnlijk de stijlbreuk tussen het voor- en hoofdprogramma. Ondanks deze lichte tegenwind brengt de groep het er kwalitatief uitstekend van af. Beter, zelfs stukken beter dan tijdens de Rock Rally. De redenen hiervoor zijn niet ver te zoeken. Ze bewezen tijdens de Rock Rally al dat ze wel degelijk iets te bieden hadden en hebben sindsdien enkel nog meer tijd en ruimte gehad om te verbeteren. Ze hebben ondertussen meer ervaring en dit uit zich niet enkel op muzikaal vlak, maar ook op de manier waarop ze op het podium staan. Wat de zangeres die zich sinds de laatste ontmoeting een nieuw kapsel aangemeten heeft, betreft; zij was eerst nogal statisch. Vanaf het derde nummer echter kwamen na die van de gitarist en tevens Chris Martin-lookalike van de groep ook de beentjes van de zangeres langzaamaan los. Het gros van het publiek was echter moeilijker in beweging te krijgen. Hier en daar een stampende voet, een knikkend hoofd of wat handgeklap, veel meer was er de eerste helft van het optreden niet uit te krijgen. Na hun krachtige en zeer herkenbare nummer Lion kwam er echter nog verandering in de houding van de toeschouwers die eindelijk toch verder meegingen in de muziek. Geen eenvoudig optreden dus voor Goo Darling die toch grote stappen vooruit deed sinds het begin van het Rock Rallyavontuur. Ook geen onbeschaafde mensen, ze bedanken immers het publiek, de zaalmedewerkers en voornamelijk het muziekcentrum Trix zelf die hen de mogelijkheid gaf hun EP die januari 2007 zal verschijnen, op te nemen.
In tegenstelling tot hun voorprogramma had The Whitest Boy Alive er niet de minste moeite mee het publiek te doen bewegen. Het Duits/Noorse kwartet speelt dan ook rustige en uiterst dansbare elektronische muziek met steeds meer en meer de allures van indie-rock. Hoewel ze in 2003 debuteerden in de vorm van een electro-dance project, treden ze tegenwoordig enkel nog maar op als echte liveband. Zoals Dour Festival deze zomer hun eerste Belgische festivaloptreden was, was dit hun eerste clubconcert in België. En aan enthousiasme, plezier en uitbundigheid ontbrak het hen net als het publiek zeker en vast niet.
Met een ietwat speciale op- en instelling openen ze hun set met 24K. Wanneer in de helft van het nummer echter blijkt dat het publiek niet meebeweegt, stel de zanger-gitarist Erlend Øye voor maar meteen over te schakelen naar een ander nummer. Toen, tijdens het eerste nummer, was het dus al duidelijk dat het geen standaardconcert ging worden. Wanneer Daniel Nentwig, de keyboardspeler van de band, wat later tijdens de show besluit zijn keyboard negentig graden te draaien en vervolgens doodleuk door te spelen of wanneer de bassist Marcin Oz zijn voorhoofd gebruikt om wat extra cimbalen te doen klinken, zijn we dan ook niet meer zo verbaasd. Wanneer de drummer Sebastian Maschat nog wat later zonder echte waarschuwing het podium verlaat (hoogstwaarschijnlijk voor een plaspauze), is het publiek echter wel stomverbaasd en heerst er hilariteit alom. Ook of misschien nog wel meer bij de rest van de band die zonder drummer verweest achterblijft.
Om de improvisatie- en amusementswaarde van de show nog wat hoger te drijven, doet de zanger-gitarist dan maar een poging tot drummen, waarbij hij echter met moeite verder komt dan één ritme. De bassist lost het praktisch op door enkel de basdrum te bespelen terwijl hij ook de basgitaar nog verzorgt. Wanneer de drummer plots weer opduikt kan iedereen zich weer op zijn eigen instrument concentreren en barst het publiek en feest nog harder los. Ondanks de zeer chaotische indruk, zat het qua muzikale kwaliteit, sfeer, amusement en enthousiasme meer dan snor. Het was een fantastische ervaring voor zowel het publiek als de band zelf die nadien nog de oproep deden: “If anyone knows a good party in Antwerpen tonight, let us know”.
Afsluiten doet de band met dooreenlopende versies van enkele jaren negentig Dance nummers zoals Move It van Technotronic, Music Sounds Better With You van Stardust en Poor Leno van Röyksopp. Dit laatste nummer werd trouwens in de originele versie ook gedeeltelijk ingezongen door de zanger van The Whitest Boy Alive.