The Waterboys - Onverslijtbaar, tijdloos

Koningin Elisabethzaal, 12 november 2019

The Waterboys hebben enkele geleden het nieuwe album ‘Where The Action Is’ uitgebracht en heel veel deining heeft dat niet veroorzaakt. Terecht ook, er staan een paar goede nummers op, maar vergeleken met wat Mike Scott gemiddeld aflevert, is die plaat eigenlijk niet goed genoeg. Het fijne nieuws is dat bij The Waterboys aan elke plaat een nieuwe tournee wordt gekoppeld en dat dat wel altijd goed is, zelfs al is de te promoten plaat ietsje minder.

Deze keer was het in de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen te doen. Een zittend concert dus en hoewel dat ons zicht en gemak vergroot, was dat soms een vreemde ervaring. Zeven mensen op het podium, die alles geven, en wij die met de armen over elkaar geconcentreerd zitten te kijken. Het optreden was ook ingedeeld in twee delen, wat ook weer zoiets raars is. Dan zit je te genieten van een concert, is het plots gedaan, gaan de lichten aan, ga je even iets drinken, wetende dat er nog een deel komt. Alsof je een film in het midden afzet of een boek weglegt voor de paragraaf afgelopen is.

Dat zittende concert zorgde er anderzijds wel voor dat een aantal intieme pareltjes uit het tweede deel van het concert beter binnenkwamen. The Waterboys traden in Antwerpen namelijk aan met een geheel andere setlist dan diegene die ze de voorbije weken hanteerden. En daar zaten wat zeldzaamheden tussen. Zo waren we aangenaam verrast door het zelden gespeelde Too Close To Heaven, een twaalf minuten durend, wondermooi en intiem nummer dat te vinden is op de gelijknamige "restjesplaat" die nummers verzamelt die ‘The Fisherman’s Blues’ niet haalden. De moeite.

Mike Scott had eerder het tweede deel ook al – in kostuum – ingezet met een hele mooie versie van This Is The Sea en de versie van November Tale, die hij solo bracht met enkel Brother Paul op backing vocals, overtrof die op ‘Modern Blues’. Uit de laatste twee platen werden veelal de juiste nummers gekozen. Zo huisden in Morning Came Too Soon de strafste gitaarsolo’s van de avond en in Nashville, Tennessee, dat het verhaal van Brother Paul vertelt, mocht de gekke organist met de witte baard “de beste orgelsolo in de geschiedenis van de rock-‘n-roll” geven, aldus Mike Scott. Wel, hij kwam in de buurt.

De avond werd ook afgetrapt met een nieuw nummer en met Mike toen nog in jeanshemd en jeansbroek met olifantenpijpen. Where The Action Is – met het vlotte refrein “Let’s go baby / where the action is” – was een logische opener, maar stond te luid gemixt, waardoor de muzikale nuances van de groep op het podium verloren gingen. Dat was ook nog zo bij Still A Freak, maar van toen af werd het beter.

Andere nieuwe nummers waren een nostalgische ode aan Mick Jones van The Clash (London Mick), het soulvolle Ladbroke Grove Symphony, dat het eerste deel afsloot, en de beste song van die plaat, In My Time On Earth, waarmee Scott het reguliere deel van de avond beëindigde. In dat nummer staat Scott stil bij de tijd die genadeloos verder glijdt en onvermijdelijke sterfelijkheid. Het is de beste song op het nieuwe album.

Over sterfelijkheid gesproken: Scott wordt er bijna eenenzestig, maar hij grapte dat hij allicht de oudste én de fitste aanwezige was. De oudste geloven we niet, de fitste misschien wel. Zijn benen vlogen nog vlotjes de lucht in. Tegelijkertijd was het mooi om te zien hoe ontspannen die man rondsjokt op het podium tussen twee nummers, van de piano naar de gitaar of omgekeerd. Als wij later groot zijn, willen we graag Mike Scott zijn.

Drummer Ralph Salmins mocht een drumsolo geven om Ginger Baker te eren die ze Blues For Baker hadden gedoopt. Aardig, maar we hebben nog nooit een drumsolo gezien die niet snel vervelend werd. Een cover van Cream behoorde ook tot de mogelijkheden. Er werd overigens wel vaker aangeknoopt bij de actualiteit. Old England werd ook nog eens bovengehaald en we weigeren te geloven dat dat toevallig is in deze tijden van Brexit-perikelen. En tot slot wilde Scott ook nog even benadrukken dat The Waterboys nooit een folkband zijn geweest of zullen worden. Geen actualiteit, maar het was blijkbaar wel dringend.

Er gebeurde dus weer heel veel in de tweeënhalf uur die de set duurde, eigenlijk te veel om op te noemen. Maar er was één zekerheid helemaal aan het einde van de show: The Whole Of The Moon. En hoewel je wist wat er komen ging, blijft het een dijk van een nummer. Onverslijtbaar en tijdloos. Er is maar één eindconclusie mogelijk: elke keer als The Waterboys komen, zou dat met stip aangeduid moeten staan in je agenda.