The Waterboys - Tijdloze klasse
De Roma, Borgerhout, 8 oktober 2015
Het jaar was nog verdomd pril toen The Waterboys op de proppen kwamen met ‘Modern Blues’, de beste plaat die Mike Scott en zijn kompanen van dat uur in lange tijd maakten en een vroeg hoogtepunt in 2015. Het is één van die platen waar je van blijft houden omdat elke song je raakt. En The Waterboys, die met die plaat onder de arm naar de vernieuwde Roma kwamen, dat wilden we dan ook niet missen.
Het was stakingsdag en dus was het openbaar vervoer in een wispelturige bui, maar uiteindelijk waren we blij dat we de stap in het onbekende gewaagd hebben. We liepen immers een toekomstige versie van onszelf tegen het lijf (“Ik koop altijd eerst een ticket voor mezelf en dan vraag ik rond of er misschien iemand mee wil”) en zagen Serge Simonart die - zo gokken we - tevergeefs stond te hopen dat Mike Scott Purple Rain zou inzetten als laatste toegift.
Geen Purple Rain, wel een ruim twee uur durend topconcert met slechts vijftien nummers. We zagen vorig jaar Lenny Kravitz in het Sportpaleis hetzelfde doen, maar waar het uitgesponnen jammen en soleren bij Kravitz saai werd, voelde het bij The Waterboys veeleer organisch aan. Zo duurde het van ‘Fisherman’s Blues’ geplukte We Will Not Be Lovers nog een aantal minuten langer dan op plaat zodat de tien minuten makkelijk overschreden werden, maar het was een plezier om organist Paul Brown – steevast Brother Paul genoemd – met zijn wilde witte haren te zien schudden, huppelend van het ene been op het andere. En het nieuwe Still A Freak was een glansmoment voor elektrisch violist Steve Wickham die vioolspelen spannender maakte dan jammen op de elektrische gitaar.
Dat ‘Modern Blues’ vol toppers staat, bewees ook Nearest Thing To Hip, een ode aan de nostalgie waarin frontman sinds jaar en dag en enig vast lid van The Waterboys Mike Scott herinneringen ophaalt aan hoe de platenwinkels het enige hippe plekje in de buurt waren. En terwijl hij zijn song aan het brengen was, zag je beelden voor je van een eens bloeiende buurt waar nu het ene vervallen winkeltje naast het andere stond. Vuile ramen, een barst in het glas in de voordeur, een vergeelde poster aan de muur en een overbodig gemaakte toonbank, die je nog deden denken aan het doel dat het pand ooit had: gelijkgezinden verbinden.
Eenzelfde verbeeldingskracht hoorden we in het grotendeels gedeclameerde The Return Of Jimi Hendrix. Het leek plots niet meer zo ondenkbaar dat Hendrix ook voor één dag zou langskomen. En in Rosalind (You Married The Wrong Guy) legde Scott meer speelsheid dan bitterheid. Alsof hij nog steeds moest gniffelen bij de gedachte aan die ex, die begon te sukkelen met het leven nadat ze hem verlaten had.
The Waterboys maken nummers die moeilijk heten te zijn en zijn dan ook nagenoeg nooit op de radio te horen. Toch werd hen ooit een toekomst zo groot als die van U2 voorspeld en wie toppers als A Girl Called Johnny, het jachtige Medicine Bow of de toevallige hit en popparel The Whole Of The Moon hoorde, verwonderde zich daar niet over.
Toch zijn ze nooit zo groot geworden, zijn ze zelfs niet in de buurt gekomen; omdat ze steeds de voorkeur hebben gegeven aan het maken van lange weids uitwaaierende nummers zoals het nieuwe en tien minuten durende Long Strange Golden Road. The Waterboys in De Roma bewezen vooral dat er altijd een publiek zal zijn voor groepen, die de tijd nemen voor het opbouwen van een nummer. Dat maakt van ons een gerust mens en van The Waterboys tijdloze klasse.