The War On Drugs - Helmboswuivend

Trix, Borgerhout (Antwerpen), 25 februari 2012

Eigenlijk was het met een bang hartje dat we naar Trix vertrokken. De ervaring leerde ons immers dat als je een band aan het werk gezien hebt en daarover in de wolken was, de reprise vaak niet aan de verwachtingen voldoet. Vraag was dus of The War On Drugs het niveau van dat concert van september 2011 zou halen.

Gelukkig was er vooraf de inwijding in de wereld van Real Estate. Hun muziek was al even gepolijst als hun outfit: de afgeborstelde gitaren, steeds anders maar toch herkenbaar, volgden perfect de college-kledinglijn - hemdje, pullover, fluwelen broek - van de heren. En toch was dit bijzonder te pruimen.

Dat heeft ongetwijfeld te maken met de kwaliteit van de nummers, die, naarmate de set vorderde, nog meer op je lijf zaten. Afsluiter All The Same bijvoorbeeld bleef kleven om dan (letterlijk) langzaam uit te sterven. Bovendien deinsde het gezelschap er niet voor terug om ook nog een nieuw nummer (New Jazz) in hun set te gooien. Nee, Real Estate heeft het in zich om groot te worden en aan het publiek te horen is de buzz er nu al.

Het contrast met de heren van The War On Drugs was er op meer dan één vlak. De lange haren, gescheurde jeans en verfomfaaide houthakkershemden pasten volledig bij de sluimerende, halfdronken muziek van Adam Granduciel, die voortdurend zijn gezicht achter zijn haren verstopte. Muzikaal is het de herhaling van thema’s in combinatie met lange solo’s die ervoor zorgden dat je in een soort van trance raakte.

Het geluid van de band is op een podium dan wel iets minder dichtgeplamuurd dan op plaat, maar het houdt je nog steeds alert vanwege de variaties die Granduciel uit zijn gitaar tovert. Neem nu I Was There dat als een weldoend zalfje alle pijn wist te verzachten. Het had soms zelfs een troostend effect. Ook in een nummer als Your Love Is Calling My Name kon je verdrinken en dan nog vragen om meer.

Technisch leek het allemaal eenvoudig. Drummer Steve Urgo, kop tussen de schouders, concentreerde zich voor honderd procent op het strakke ritme dat hij moest aanhouden terwijl toetsenist Robby Bennett de krijtlijnen uitzette waarbinnen Granduciel zich mocht uitleven. En dan was er nog de bas van Dave Hartley, die constant in duel leek te gaan met de op zich al spetterende en gorgelende gitaarsolo’s. Voor het prachtige Brothers sprong Real Estate-bassist Alex Bleeker nog even bij op twaalfsnarige, akoestische gitaar.

Iemand zei ooit dat rock niet engelachtig of “naar de hemelen reikend” kon zijn, maar The War On Drugs bewees het tegendeel. Als je je ogen sloot, namen deze gitaarsolo’s je zo meenaar hogere sferen, waar je maar al te graag wou blijven.

Er viel opnieuw weinig op af te dingen op dit optreden van The War On Drugs of het moest het aanvankelijk wat sputterende (maar later dan weer boeiend) mondharmonicaspel van de hoofdrolspeler zijn. Hoe dan ook was het Granduciel die helmboswuivend de weidse vlaktes van Antwerpen veroverde. En wij lieten ons maar al te graag als slaven afvoeren.