The War On Drugs - Het tijdloze aura van eenvoud

Trix, Borgerhout (Antwerpen), 6 maart 2009

Traffico mocht de spits afbijten. De Limburgse band zorgde met jeugdig enthousiasme voor een stevige opwarmer. Een perfecte match voor de indierock van The War on Drugs was de math-rock van Traffico niet, maar ze presenteerden wel sterke nummers met enkele slim gebouwde ‘guitarmonies’.

Een half uurtje later stak The War on Drugs van wal met de fijne country-pop van Buenos Aires Beach. Meteen waren we getuige van Adam Granduciels merkwaardige stem, die we ergens tussen die van Bob Dylan en Mike Scott van The Waterboys situeren. Arms Like Boulders leek trouwens te dateren uit de vroege elektrische periode van Dylan. De mondharmonica van op de plaat kregen we niet te horen, maar natuurlijke schoonheden hebben nu eenmaal weinig make-up nodig.

The War on Drugs speelde – naast drie veelbelovende nieuwe nummers en op twee instrumentals na – zijn ganse debuutplaat en slaagde er consequent in de albumversies te overtreffen. Zo was er bijvoorbeeld Barrel of Batteries. Op de plaat nog geen drie minuten lang, maar live een uitgesponnen jam waarin Granduciel wild tekeerging op zijn twelve-string. “Six just wasn’t enough,” merkte hij laconiek op toen het stemmen wat lang duurde. Naar het voorbeeld van The Dream Syndicate hield ook Show Me The Coast onze aandacht minutenlang vast. In al zijn sierlijke eenvoud een absoluut hoogtepunt.

Op de plaat waren ze met zijn zessen, live spelen ze maar met drie. Opvallende afwezige was multi-instrumentalist Kurt Vile. Of we dat gemerkt hebben? Nee, dat niet. Granduciel beschikte immers over een uitgebreid arsenaal pedalen en samplers waarmee hij hier en daar wat leemtes kon opvullen. Ook in hun naakte essentie blijven de nummers van ‘Wagonwheel Blues’ overeind.

The War on Drugs is zeker niet de verdienste van één man. Ook de uitstekende ritmesectie droeg intensief bij tot de sfeerschepping. Het was echter wel Granduciel die de band een eigen gezicht verleende met zijn delicate gitaarwerk en zijn typisch Dylaniaanse stemstoten. Als een charismatische verteller riep hij herinneringen op aan troubadours als Dylan, Springsteen en Young. The War on Drugs speelde met gevoel en heeft alle kwaliteiten om ooit een groot publiek te bekoren. Wat ons betreft, is dat slechts een kwestie van tijd.