The Walkmen - Formule 1
Trix, Borgerhout (Antwerpen), 19 november 2010
Als muzikant kan je kiezen voor de snelweg naar faam en roem, kan je voortdurend van rijvak veranderen, steeds de op- en afritten nemen of kan je kiezen voor de kleine, kronkelende, noem het gerust tertiaire wegen. Dat zijn de wegen die The Walkmen verkiezen. Hun wagen is geen bandwerk, maar werd op maat gemaakt. Het is dat voertuig dat in Trix stond te pronken. En of het een prachtstuk is!
De wegverkenning werd waargenomen door Newtown, de band die door The Walkmen en de programmatoren van Trix werd gekozen uit de kandidaten die zich via vi.be hadden gesteld. En dat was een goede keuze. De songs waren schatplichtig aan The National en even (tijdens New Hampshire) dachten we Grant Lee Buffalo te ontwaren, maar dat mag. Het was immers duidelijk dat deze Antwerpse jongens ook hun eigen ziel in de muziek legden. Er mocht iets meer afwisseling in de set zitten misschien, maar wij zagen de groep desondanks groeien naarmate de tijd vorderde. (Zeer binnenkort leest u overigens de recensie van hun debuutep in onze rubriek 'Exit Poll').
Toen The Walkmen hun vervoermiddel probeerden op te starten, leek het er even op dat er startkabels zouden nodig zijn, maar de microfoon deed het uiteindelijk toch en er werd al meteen vaart achter gezet. Angela Surf City, vroeg in de set, begint als een zondagmiddagritje, maar eens het gas wordt opengedraaid, was het puur genieten.
Toegegeven, echt cool zag dit kwinter er niet uit. Ze leken rechtstreeks van de universiteit te komen met hun hemdjes en truien, hun fris gekapte kopjes (nee, u leest niet de Flair). Maar eens ze op dat verhoog stonden, bleek Paul Maroon zijn gitaar als geen ander door de meest bizarre bochte te sturen, stuwde de ritmesectie deze band als een turbo vooruit en teisterde Hamilton Leithauser (zijn echte naam, moest u het zich afvragen) zijn stem terwijl hij de kwaliteit van zijn rugspieren en de microfoonstandaard naging.
En dan waren er natuurlijk geweldige songs als In The New Year, Victory, The Rat of Blue As Your Blood (met Leithauser op countrygitaar). Het hoefde niet eens altijd uptempo te zijn. While I Shovel The Snow werd enkel geruggesteund door bas, gitaar en twee triangels en toch zat er een motor in, waarvoor op Francorchamps zou gevochten worden, gecontroleerd en toch bijzonder krachtig.
Een setlist hadden de heren niet nodig. Blijkbaar was er vooraf het nodige overleg gebeurd. Verder werden er tussen de songs door enkele woorden gewisseld en was het meteen duidelijk wat het volgende nummer zou worden.
Met oudje We’ve Been Had werd de twee nummers lange bisronde ingezet voor deze formulewagen aan de horizon verdween. Even vroegen we ons nog af hoe dit zou geweest zijn als er een kopersectie bij was geweest en ze songs als Stranded en Red Moon eer hadden kunnen aandoen. Maar eigenlijk deed het er niet meer toe. Het was mooi geweest en wij keken al uit naarde volgende rit die we met The Walkmen zouden mogen maken.