The Walkmen + Lady And The Lost Boys - De doorbraak?
Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008
De grote doorbraak hebben ze duidelijk nog niet geforceerd, The Walkmen. Maar zij die wel de weg naar de AB-club hadden gevonden, wisten waaraan ze zich mochten verwachten: een optreden van een bevlogen Amerikaanse band met een eigen geluid, overgoten met een smaakvolle emotionele saus.
Het voorprogramma, Lady And The Lost Boys, was wat ons betreft eerder overbodig. Bij momenten leek het op Dresden Dolls, maar dan met basgitaar: dezelfde cabareteske ritmes, een zingende dame en de piano die de songs moet dragen. Het werd ons al snel duidelijk dat het de band ergens aan ontbrak, al moeten we eerlijk toegeven dat het moeilijk was om de vinger op de wonde te leggen. De vonk leek hoe dan ook niet over te slaan. Hier en daar stond wel een eenzaat mee te wiegen op het ritme, maar meer leek er niet in te zitten.
Dat was wel even anders bij de main act. In België verscheen (voorlopig) enkel hun meest recente album ‘You & Me’ en uiteraard was het vooral die plaat die werd opgediend. Maar het lijkt ons niet onwaarschijnlijk dat deze band dezelfde weg uitgaat als pakweg The National, die intussen toch een uitgebreide schare toegewijde fans heeft.
Uiteraard was het de imponerende figuur van Hamilton Leithauser die met alle aandacht ging lopen. Naast zijn fysieke voorkomen maakte vooral zijn stemgebruik indruk. Het leek wel alsof hij zong vanuit de toppen van zijn tenen en dat hij zijn hele lijf gebruikte om die specifieke sound te produceren. Daarbij balanceerde hij voortdurend op zijn rechterbeen, boog hij zijn lichaam achterwaarts en zwaaide hij vervaarlijk met zijn rechterarm. Tenminste als hij geen gitaar speelde. Maar ook dan gebruikte hij zijn volledige longinhoud om passie in zijn zang te leggen.
Met Donde Esta La Playa en het schitterende In The New Year werd de lat al meteen hoog gelegd. Het gitaargeluid van Paul Maroon kwam je toegewaaid als door een mistbank en hield de zaal in de ban. Daarin werd hij bijgestaan door een uitstekende drummer Matt Barrick, die met de hulp van Peter Bauwer en Walter Martin, afwisselend op bas en toetsen, de songs van stevige funderingen voorzag.
Soms waren het pure rocksongs, dan weer was het een wervelend walsritme waarop een nummer als Red Moon is gebouwd. Bovendien werd er voor sommige liedjes ook nog eens een blazerssectie bijgehaald, waardoor het geheel nog grootser ging klinken.