The Van Jets - Op het toppunt van hun kunnen

Ancienne Belgique, 21 december 2017

The Van Jets maakten indruk op ons, elke keer dat we ze zagen. Niet dat we daarom met open mond en stomme verbazing stonden te kijken, maar de eloquentie, de eerlijkheid en de bezieling waarmee ze rockreferenties citeerden, hun voorbeelden eer betoonden en hun eigen religie beleden, dwong telkens weer respect af. Maar zou dat ook voldoende zijn om ons tijdens het tiende concert, dat we van hen zagen, te boeien?

The Van Jets - Op het toppunt van hun kunnen

 

Voor we ons te veel het hoofd gingen breken over dat soort existentiële vragen, waren er gelukkig Equal Idiots, opgetrokken uit gelijke delen sillyness en rock-'n-roll. Gefocuste garagerock om duimen en vingers bij af te likken met parels van songtitels als Seduction Of Judas, Salmon Pink en Toothpaste Jacky in een heerlijke mix van Fuzztones, Ramones en Hoogstratense gekte. De cover van Ca Plane Pour Moi had meer vandoen met Belgian Associality dan met Plastic Bertrand of kinderlokker Lou Deprijck. En dat was maar goed ook. Equal Idiots zijn de beste punkband én de beste garagerockers van België.

 

We zegden het al eerder en we vinden het telkens weer plezierig om het mee te maken: “La ponctualité est la politesse des rois”. De Oostends-Gentse Royalty in Exile begonnen eraan om klokslag negen uur en ze méénden het.

 

Johannes Verschaeve mag dan niet de meest chameleoneske podiumverschijning uit de rockgeschiedenis zijn, het blijft wel boeiend om te zien hoe de man bij elke doortocht weer nuances aanbrengt in zijn stage-persona en zichzelf toch steeds weer een klein beetje opnieuw uitvindt.

 

Zijn eigen versie van “the thin white duke”, de “artiste-bohémien-met-het-hoedje”, gaat al even mee, maar presenteerde zich toch weer anders, in de AB. Extraverter, vrolijker, het hele podium bestrijkend met huppelpasjes en nadrukkelijk naar het publiek reikend. En een stuk minder kwaad en verontwaardigd dan ten tijde van het bijtende Bankers. Kortom, Johannes zag er gelukkig uit.

 

De gemiddelde leeftijd van het AB-publiek lag, enkele uitschieters te na gesproken, een eind boven de vijfendertig, hadden wij de indruk. En dat zegt veel over The Van Jets. Dat ze op basis van hard werk een bijzonder brede fanbasis hebben uitgebouwd, maar ook dat de band al een hele poos meedraait. Dertien jaren liggen er tussen de eerste plaat en de nieuwe, 'Welcome To Strange Paradise'. En in die tijd hebben de Jets niet aan een cv, maar aan een oeuvre gebouwd.

 

Enkele jaren geleden kon een collega-muzikant - toen nochtans zelf zowat op het toppunt van zijn relatieve roem - er niet genoeg van krijgen om de Oostendenaars te bashen. “Het zijn geen echte muzikanten, want ze hebben allemaal een job…”, is één van de uitspraken die we ons uit dat gesprek herinneren. Ze roept bij ons vandaag nog steeds dezelfde reactie op als toen: we gooien het hoofd in de nek en we lachen schamper om zoveel domheid. Want het rijtje klassiekers dat The Van Jets intussen aan elkaar heeft geregen, is zonder meer indrukwekkend: Electric Soldiers’ Carpet Man, Broken Bones, Here Comes The Light, The Future, …

 

Al die tijd zijn The Van Jets gentlemen gebleven. Ook vanavond weer droegen ze een nummer (Broken Bones) op aan het voorprogramma. Het zit hem in de kleine dingen…

 

Glamrock is al die tijd hun grootste inspiratiebron gebleven. Dat bevestigden de Verschaeves en hun maten nog maar een keer met opener 21 Century Boys, hun mission statement en een vette knipoog naar Bolan en Bowie. Ze zijn er - in spite of apperances - niet vrolijker op geworden in dat anderhalve decennium. De wereldvisie van Johannes Verschaeve is nog even donker. Hij is ervan overtuigd dat het niet meer goed komt met de mensheid. We vinden geen argumenten om hem ongelijk te geven.

 

Maar vanavond was er dus geen plaats voor cynisme; er mocht onverdacht gefeest worden, terwijl de groep kwistig en vrijgevig citaten uit binnen- en buitenlandse rockgeschiedenis rondstrooide; van Bowie over Hendrix, the Jean Genie en King Crimson, tot zelfs een vleugje Millionnaire toe.

 

De kwaliteiten en het bijzonder elegante referentiekader van gitarist Wolfgang Van Wymeersch hebben we in het verleden al uitgebreid bezongen, maar ook de krassende, diep in de ziel kervende signature gitaarsound van Verschaeve is van internationale klasse.

 

The Van Jets verdienen nog veel grotere zalen dan de AB. Hun grootse sound en big beats zouden daar ook nog beter tot hun recht komen. Op basis van de gedrevenheid, het talent, de songs en de performances hadden The Van Jets een brede, internationale erkenning dubbel en dik verdiend - al blijft het Jommekesgehalte van de groepsnaam een beetje een doorn in het oog. De kans is klein dat die Grote Doorbraak er nog komt, schatten wij. Maar Johannes Verschaeve lijkt het alvast niet meer aan het hart te laten komen. En dat vinden wij heel goed nieuws.

22 december 2017
Peter Lissens