The Van Jets - Chapeau!

Ancienne Belgique, 9 mei 2015

Een uitverkochte zaal is altijd fijn voor een artiest, maar een uitverkochte zaal vol tamme kloten is ook maar dat. Wat telt, is dat wie er is er zin in heeft. En de AB mocht dan (net) niet uitverkocht zijn, The Van Jets bewezen dat je ook dan memorabele concerten kan geven.

Na de geslaagde release party in Oostende, speelden The Van Jets hun enige zaalshow (in ons land) van dit voorjaar en stelden hun plaat ‘Welcome To Strange Paradise’ eindelijk officieel voor aan het grote publiek. We herhalen wat we in de recensie van die plaat hebben gezegd: elk nummer zou een single kunnen worden. Negen stuks werden er uit geplukt – acht en het kleine speeltje Strange Paradise – en we hadden nooit het gevoel dat dat wat teveel van het goeie was. Of het nu Twelve Note Scale was, het al vertrouwd in de oren klinkende Shit To Gold of het frisse briesje Utopia: wij hoorden toekomstige singles.

Er werd afgetrapt met de titeltrack en Twelve Note Scale en dan al (dan al!) volgde Electric Soldiers én The Sound Of Sea, dat een knappe en luide extra outro meekreeg. We waren een kwartier bezig en het leek alsof we al in de bisronde waren aanbeland.

Dat lag uiteraard vooral aan The Van Jets zelf. Want het is een fabeltje dat die laatste twee platen geen gitaarplaten zijn. We hebben het geteld: bij welgeteld één nummer heeft Johannes geen gitaar gedragen. Eén. De solo’s gierden in het rond en daarbij liet ook Wolfgang zich niet onbetuigd. En al bij Twelve Note Scale, het tweede nummer, stond bassist Fredderik al bij drummer Michael op zijn drumeiland te spelen. Die zag trouwens wel vaker gezelschap: het beeld van de avond was allicht de vier Van Jets die - tijdens Down Below - allen op het drumeiland hun instrument aan het geselen waren.

Het was ook een aangenaam weerzien met nummers als Waited Long Enough en If I Was Your Man, uit de vorige plaat ‘Halo’, nummers die we als we eerlijk zijn al een beetje vergeten waren. Tijdens If I Was Your Man – het bewuste nummer waarin Johannes geen gitaar aanraakte – liep Johannes naar het midden van de zaal om daar tussen zijn fans zijn nummer te zingen.

En goed ja, wij zullen nooit de grootste fan worden van Here Comes The Light (het doet ons altijd aan A Brand denken), maar toen ze het halverwege stillegden om het vervolgens een andere muzikale richting uit te sturen, waren we wel mee. In de laatste rechte lijn was het twijfelen welk nummer nu het meeste herkenningsapplaus kreeg: Broken Bones, Down Below of toch maar Two Tides Of Ice.

En zo waren we in wat een mum van tijd leek al bij de bisronde beland. Eentje die op verrassende wijze begon toen Johannes in zijn eentje het podium weer opkwam, met een akoestische gitaar in de hand. Dat Teevee ook in die vorm meer dan overeind bleef en ook omarmd werd door het publiek dat meteen begon mee te zingen, bewees dat The Van Jets toch eens moeten overwegen om akoestisch de culturele centra in te kruipen.

Ja, het was een goed publiek. Toen The Van Jets overigens vrij onverwacht The Future, de afsluiter van de eerste bisronde, helemaal stillegden bleef iedereen gewoon verder brullen. Een pluim voor het publiek.

Trouwens: nog één laatste pluim: voor de outfit van Johannes én de bijhorende danspasjes. Een zwarte hoed, een witte vest en rode schoenen waar wij eigenlijk wel een tikje jaloers op waren. Chapeau.

Tijdens afsluiter What’s Going On? Vroegen wij ons precies dat af, want we hadden nog niet vaak een publiek zo enthousiast geweten. Laat één ding duidelijk zijn: wie dacht dat The Van Jets over hun hoogtepunt heen waren, heeft het helemaal bij het verkeerde eind.