The Vaccines - De hype voorbij

Ancienne Belgique, Brussel, 7 oktober 2015

‘What Did You Expect From The Vaccines?’ Om eerlijk te zijn: niet veel. Met gepaste nieuwsgierigheid en een minieme kennis van de catalogus gingen we een kijkje nemen in de Ancienne Belgique; naar een groep die bij ons altijd wel ergens in de achtergrond te vinden is, maar zelden het hoge woord voert. Het resultaat? Best wel opwindend. En blijkbaar konden we meer nummers meefluiten dan we hadden gedacht.

De eerste verrassing was alvast het talrijk opgekomen publiek. Niet uitverkocht, dat bleek toen we de verdoken ticketverkopers aan de ingang steeds radelozer zagen worden. Maar het was wel een verdomd gezellig boeltje; tot aan het hoogste balkon toe. Van bij de eerste noot gingen de wijsvingers in de lucht en de kelen wijd open. Het effect van een typisch Britse band die het midden zoekt tussen echte meezinganthems en aanstekelijke riffs.

Zonder waarschuwing werd er gezwind gestart. Als een optrekkende Lotus 2-Eleven scheurden ze voorbij Handsome en Wreckin’Bar. Van nul naar honderd, met het dak open en met omstaanders die enthousiast joelen en nawijzen. Zanger Justin Young draaide soepel op de hielen en op het ritme van de muziek terwijl hij een akoestische gitaar in handen had. Die werd uit handen gegeven om het tweede nummer in te zingen, terwijl hij enkele typische Morrissey-bewegingen uit de mouwen schudde en het publiek met enkele armzwaaien nog meer oppepte.

Dat The Vaccines het menen, was te zien aan het professionalisme op en vooral naast het podium. Maar liefst drie roadies leidden de show in goede banen, tot het zelfs een tikkeltje irritant werd. Met bezwete ruggen en de blik strak geconcentreerd op de artiesten stormden ze het podium op om gitaren aan te nemen en microstandaards weg te zetten. Gek doen met het materiaal was niet aan de orde. Het deed het rock-’n-roll gehalte wel wat dalen, maar het bewijst dat The Vaccines een band zijn waar je op kan rekenen. Geen uitspattingen, maar een show die zijn geld waard is en waar niemand onbewogen bij blijft.

Na de wervelwind bij de start, ging het tempo ietwat liggen. Met Dream Lover wikkelden ze ons in een warme fleece, tijdens Wet Suit werden de armen om de schouders gelegd en met Minimal Affection bewees de band dat ze niet voor niets vergeleken worden met The Strokes. De hoekjes iets minder puntig, dat wel. Maar toch dansbaar genoeg om iedereen rustig te laten meewiegen.

Daarna werd de spanningsboog nog slechts af en toe aangespannen. Post-Break-Up Sex, Teenage Icon en Give Me A Sign waren nog vuurpijlen, maar het duurde enkele nummers voor de volgende pijl op die boog werd gelegd. Een tweede helft met ups en downs dus, loerend op de counter maar dodelijk in de piekmomenten. Constante in het hele gebeuren was zonder twijfel gitarist Freddie Cowan die zijn gitaar als een hitsige vrouw behandelde. Strak aan de haren trekkend, zoals tijdens Bad Mood, maar de hand stevig op haar mond drukkend en de duim op haar keel leggend, telkens ze begon te krijsen. Kordaat, dreigend en op geen enkel foutje te betrappen.

Toen No Hope akoestisch en solo door zanger Justin Young werd ingezet tijdens de bisnummers, kon je van een apotheose spreken. Het publiek zong de titel dan wel luidkeels mee en vulde door middel van applaus zelf de drums in, toch kon het nummer ons niet overmeesteren. Met Norgaard konden ze ons dan weer wel plezieren. Een degustiefje van meer dan zestig graden, dat ons met de glimlach huiswaarts stuurde.

Jazeker, wij hebben ons geamuseerd tijdens het optreden van The Vaccines. En je mag het gerust een schande noemen dat we die platen niet genoeg naar waarde schatten hier in België. The Vaccines zijn de hype voorbij, en zijn getransformeerd naar een band in optima forma. Meer waard dan een plekje op Rock Werchter tijdens het middagmaal. Meer waard dan een net niet uitverkochte zaal in de AB. En alvast meer waard dan een vergeten plekje in je fysieke of digitale cd kast.