The Twilight Singers - Een opwindende koortsdroom
Ancienne Belgique, Brussel, 3 april 2011
Amper een paar maanden nadat Greg Dulli met een beperkte bezetting in de Trix een gesmaakt akoestisch optreden weggaf, stond hij voor de derde keer met het volle geweld van The Twilight Singers op de planken van de AB. Even zag het ernaar uit dat de fysieke toestand van de zanger roet in het eten zou gooien, maar Dulli was gelukkig in het verleden al zwaardere demonen te lijf gegaan. De man stond ziek op de planken, maar weerde zich als een duivel in een wijwatervat.
Drie jaar geleden moest Dulli tijdens een optreden met The Gutter Twins in deze zelfde zaal ook al ziek afgevoerd worden. Een wel heel ongelukkig toeval zou je denken. Misschien zat het gerucht dat Dulli enkele dagen voor dit optreden net Kiss The Anus Of A Black Cat omwille van de groepsnaam als support act voor het optreden in Amsterdam geweerd had er wel voor iets tussen. De naam van die Belgische band verwijst naar zwarte magie en daar valt niet mee te spotten, Greg!
Al van bij het begin was het duidelijk dat er iets op til stond. De set opende donker en dreigend met Last Night In Town, tevens het openingsnummer van de nieuwste langspeler 'Dynamite Steps'. De vierkoppige band met oudgedienden Dave Rosser op gitaar en violist Rick Nelson stond als een blok achter de wankele frontman en leverde ook met Fat City een hete kledder soulrock af waar Greg Dulli al sinds The Afghan Whigs een patent op heeft.
Wij zouden gezworen hebben dat er een potige dame achter de drums zat , maar dat bleek achteraf Greg Wieczorek te zijn, een man die al eerder met Dulli samenspeelde en ook te horen is op platen van Norah Jones en Joseph Arthur. Een kerel die meer dan deftig kan zingen ook en een aantal keer de tweede stem voor zijn rekening nam. De frontman was dusdanig verzwakt dat hij - o ironie - vanaf het nummer Too Tough To Die moest gaan zitten. Zijn stem was zwakker en minder vast dan anders maar het feit dat je hem letterlijk kon horen afzien kwam de dramatiek in de nummers eigenlijk zelfs ten goede.
“I’m not in a partymood tonight, I’m sorry” verkondigde Greg Dulli, en de setlist moest noodgedwongen wat aangepast en ingekort worden. Er werd met wat rustige nummers wat gas terug genomen, maar toch kregen we nog een aantal rake kleppers. Forty Dollars, een nummer waarin love een metafoor is voor heroïne, kreeg een stuk van She Loves You van The Beatles als tegengif en ook Teenage Wristband en Bonnie Brae swingden als de tiet van een zwangere vrouw op een trampoline.
De Afghan Whigs fans moesten het met heel wat minder stellen dan in Trix vorig jaar, maar het stukje van Milez is Dead op het eind van Never Seen No Devil werd toch op gejuich onthaald. Dulli hield het uiteindelijk een uurtje vol en sloot af met een ruige versie van The Twilite Kid. Een meer passende bis dan The Killer, waarin hij zong ”I caught a fever, a holy fire” kon hij niet gekozen hebben. Het mag dan al een koortsdroom geweest zijn, The Twilight Singers namen ons deze avond mee op een reis die we niet snel zullen vergeten.