The Tragically Hip - Puur entertainment
Ancienne Belgique, Brussel, 30 november 2009
Er zijn niet al te veel bands waar wij een aangepast T-shirt voor bovenhalen, maar voor The Tragically Hip maken we graag een uitzondering. De kapriolen van Gordon Downie en de secure klasse van de groep rechtvaardigen zonder enige twijfel dit vestimentair buitenissigheidje. Het werd trouwens al snel duidelijk dat wij niet de enigen waren die zich hieraan te buiten gingen.
Naargelang de band langer bestaat, wordt het publiek steeds meer verscheiden: tussen de grijze(nde) dan wel kale(nde) hoofden prijkte hier en daar nog steeds een weelderige haardos. De rechttoe rechtaan rock van een band die, ongeacht welke hype aan de beurt is, onverstoord zijn eigen koers vaart, heeft steeds nieuwe zieltjes voor zich weten te winnen, zieltjes die na een optreden steeds weer aan de groep verknocht raken.
Want naar een optreden van The Tragically Hip ga je niet alleen voor de muziek. Dit is entertainment: Downie bespeelde zijn publiek ook nu weer als een volleerd acteur, deed de bump – voor de iets jongeren onder ons : een dans uit de zeventiger jaren waarbij met het achterwerk tegen elkaar werd opgebotst – met zijn microfoonstandaard, schilderde een imaginair doek met zijn microfoon of beeldde de evolutie van de homo sapiens op geraffineerde wijze uit. Om maar te zeggen dat er meer dan voldoende te zien was.
En dan was er de muziek uiteraard. De setlist omspande zowat hun hele, inmiddels behoorlijk indrukwekkende carrière met nummers uit ‘Up To Here’ (opener New Orleans Is Sinking, 1989), over succesalbum ‘Fully Completely’ (een nerveus Courage en een bijzonder gedreven titelsong, 1992) en ‘Phantom Power’ (een pakkend Poets en een bloedmooi Bobcaygeon, 1998) tot aan het meest recente album ‘We Are The Same’. En dan slaan we er nog heel wat over.
Het publiek was nochtans niet meteen enthousiast: pas halverwege het eerste deel van de tweeëntwintig nummers tellende set leek er enige beweging in de massa te komen. Maar dan was het ook meteen raak en met een uitgelaten Love Is A First werd de massa om drankjes gestuurd. Uitschieter in dat eerste deel was naar onze mening een afwisselend The Depression Suite, waarbij de band aantoonde het vak tot in de puntjes te beheersen en toch de passie te laten overheersen.
De akoestische set die het tweede deel van het concert inzette werd aangevoerd door Thompson Girl en ging enkele nummers later over in een sfeervol Ahead By A Century, door de frontman aangepast aan de wereldomstandigheden en voorgesteld als "Behind By A Century". Eeuwige afsluiter My Music At Work zette nog één keer de boel op zijn kop, waarbij Downie zich tot halverwege de zaal begaf en eenieder de kans gaf het refrein op zijn beurt te zingen cq. brullen.
Het was misschien licht entertainment, maar er was geen mens die na de twee bisnummers niet met een tevreden gevoel huiswaarts keerde. Geen wonder dat de meest courante maten van T-shirts aan de merchandisingstand uitverkocht waren. Die kan je waarschijnlijk bij het volgende optreden allemaal komen spotten.