The Tallest Man On Earth - Knetterend haardvuur en warme chocomelk

Ancienne Belgique, Brussel, 27 oktober 2015

Wat doe je als je als singer-songwriter op je hoogtepunt zit wat betreft het soort zalen dat je kan vullen en iedereen intussen al vaak genoeg: "Wauw, wat kan die man veel met enkel een gitaar!", heeft gemijmerd? Dan probeer je het anders te doen. The Tallest Man On Earth is overgeschakeld naar optredens met een volledige band, met zichzelf als ietwat onwennige, maar toch zeer enthousiaste orkestleider. Niet over de volledige lijn een succes, maar de kunst om te ontroeren is hij gelukkig geenszins kwijtgespeeld.

We hebben Kristian Matsson altijd gekend als de man die ons met een klok van een stem en één gitaar het zwijgen kon opleggen. Op papier klinkt het als een formule, die koud en kaal aanvoelt, maar elk van zijn vorige platen en ep's hebben het tegendeel wel bewezen. Het voelde dan ook wat raar om hem voor een keer niet alleen op het podium te zien.

Met een volledige band had niet elke song het warmbloedige effect, dat ze op plaat kunnen hebben. Timothy klonk een paar maten te snel, de hyperactieve pret in The Wild Hunt werd een beetje gefnuikt door de inspiratieloze drumpartij. En Revelation Blues klonk ook met een vol podium behoorlijk mooi, warm en tegelijk uitgekleed. Maar als we dan de bassist tijdens de lange outro tegen het podiummeubilair zien leunen alsof hij aan de toog staat, kunnen we ons toch wel de vraag stellen wat precies zijn bijdrage was.

Toch had het experiment wel degelijk meerwaarde, onder meer dankzij de retrovibe die de extra bandleden meebrachten; iets dat ze misschien wel een beetje van The Lumineers hebben afgekeken. Vooral wanneer het vijftal out of the box durfde te denken, werd het interessant. De geweldige opbouw en dito conclusie van Dark Bird Is Home, waarbij de emotie van het podium spatte, bewees probleemloos de meerwaarde van een uitgebreide loonlijst in de nv The Tallest Man On Earth. Of wat dan van de afsluiter gezegd? Bij het breekbare Like The Wheel fungeerde de rest van de band als a capella begeleidingsband. Klinkt misschien als een degradatie, maar het bezorgde de song wel een bloedmooi orkestraal randje.

En toch, als we moeten kiezen, geef ons dan maar de momenten waarop Matsson en zijn charmante nonchalance het alleen moeten oplossen. Tijdens Love Is All en Thousand Ways kon je spelden horen vallen; het zijn dan ook songs die met hun minimalisme harten doet breken. Tussendoor zette The Gardener als geen ander de speelsheid van Matsson in de verf, met het trucje om de gitaar nu eens stiller en dan weer luider te spelen. En op piano kan hij het ook: we gaan Little Nowhere Towns nog net geen Kerstsong noemen, maar de woorden "Zweedse winter", "Glühwein" en "oude man met lange baard en rode vest" kwamen toch spontaan in ons op.

Een optreden van The Tallest Man On Earth is niet altijd een aangename bedoening. "A lot of sad songs, but we'll try to play them weird", zei Matsson bij het begin van het optreden. En da's meteen de perfecte conclusie. Zowat elke song staat bol van de melancholie, op het euforische King Of Spain misschien na. Dat de stem van Matsson bijwijlen klinkt als een treurige puppy helpt ook al niet. En dat zijn laatste plaat, 'Dark Bird Is Home' voortkomt uit een echtscheiding, helemaal niet.

Hoe treurig de melodieën en de teksten dan ook mogen klinken, het is onmogelijk om je niet op te trekken aan de warme gloed, die eruit voortkomt, of aan het poëtisch vernuft dat zowat alle teksten kleurt. Soms toch met een flard optimisme. "In a place like this I should never be afraid", zo zong Matsson tijdens Slow Dance terwijl hij naar de ontroerde zaal wees. Cliché of voor de hand liggend zijn de teksten nooit: hij heeft de zeldzame gave om een stream of consciousness met een heerlijk gevoel voor ritme en timing te verpakken tot een dromerig, zeemzoet geheel.

Franjes heeft de man nauwelijks; doorgaans beperkten de bindteksten zich tot het mompelend bedanken van het publiek, tot in het oneindige. Al leerden we wel dat Singers over "zijn grootvader, vissen en niet kunnen slapen" gaat. Bij de bis kwam hij dan weer als een ware Freddie Mercury op het podium gestormd terwijl de band het kippenvelopwekkende The Dreamer al had ingezet. Een soort dédain dat hij geleend heeft van zijn landgenoot en driftkikker Howlin' Pelle Almqvist van The Hives? Mogelijk, maar als hij kan kiezen laat hij toch vooral zijn stem en gitaar spreken. Of het publiek, dat in de laatste strofe enig mooi het refrein aanvulde. Zachtjes, maar toch vol overtuiging, een beetje op de manier waarop The Tallest Man On Earth zijn optredens aanpakt.

Of hoe je een overvolle AB toch kan omtoveren tot een knus huiskamerconcert. Bij momenten ontbrak er enkel nog een knetterend haardvuur en warme chocomelk. We hadden ons geen betere manier kunnen indenken om de intrede van het winteruur te vieren.