The Struts, Barns Courtney - Uitgeperst

013, 9 oktober 2024

Als je praat over rock, afkomstig uit Engeland, dan denk je al snel aan The Rolling Stones, The Who en voor wie het graag een tikje ruiger heeft, wellicht The Sex Pistols. Laten deze namen nu grote betekenis hebben gehad voor de act die we in 013 mochten aanschouwen.

Als eerste stond James Bruner gepland. Hoewel we het net over Engeland hadden, komt James uit Nashville USA, maar diens muzikale roots liggen toch echt wel aan de andere kant van het grote water. Rock -'n-roll zonder al te veel poespas, maar recht voor de raap, dat is hoe hij het aanpakt. Het begin was nog een beetje ingetogen, maar toen Wait For You werd ingezet, wist je dat het deze band menens was en dat de programmatie als opener helemaal terecht was.

De main focus van de avond lag uiteraard op de gedeelde headliners, waarvan Barns Courtney de eerste was. Even leek het erop dat diens muzikale carrière erop zat na het afronden van zijn platencontract, maar gelukkig heeft hij doorgezet en diepte hij onlangs, na vijf jaar stilte, een nieuwe plaat op. Een tijd terug adviseerde een arts dat Courtney vanwege stemproblemen even rust moest nemen, maar dat advies lapte hij compleet aan de laars en als een echte rockgod stelde hij vol enthousiasme de nieuwe plaat voor. Op een paar hoge noten na was er trouwens weinig te merken van problemen, hoewel hij de vocalen flink op de proef stelde.

Fun Never Ends opende de set en zorgde meteen voor een energiegolf door het publiek, maar toen London Girls werd ingezet, duidelijk wie echt voor deze band was gekomen. Zoals de jongedame vooraan in het publiek, die een shirt droeg met een tekst gericht aan de drumster van de band, waarover Barns toch het nodige wilde weten, Helaas had de drumster geen interesse en werd de show weer verdergezet met Supernatural, waarin de rauwe stem extra werd geaccentueerd. Glitter & Gold was dan weer een meer op country gebaseerde track. 

Toen Courtneys oog viel op een fan met een ouderwetse Polaroid-camera, wou de zanger hem daarbij graag bijstaan. Helaas na wat aan te rommelen, bleek dat hij echt niet weet hoe het apparaat werkte. Om het goed te maken mocht de fan in kwestie  het dan zelf maar komen doen. Dat liet de jongeman in kwestie zich geen twee keer zeggen en hij sprong het podium op om uitgebreid de band te fotograferen met als afsluiter nog een gave selfie met de frontman en het publiek op de achtergrond. Na zo'n zeventig minuten werd de set dan beëindigd met Fire.

Ondanks dat een aantal Courtney-fans na dit optreden de zaal verliet, was het merendeel van de aanwezigen wel klaar voor deel twee van de 'The Grand Union Tour'. Des te meer plaats hadden wij om The Struts bezig te zien en na te gaan of onze dansmoves net zo goed waren als die van zanger Luke Spiller. En met bangers als Primadonna Like Me en Body Talks wisten we meteen of we Spiller concurrentie konden aandoen. Uiteraard was dat vaak niet het geval. Kan ook niet anders met zo'n podiumbeest. De vergelijking met Mick Jagger en Freddie Mercury werd immers al vaker gemaakt en vreemd is dat niet, want Spiller stak hen hier allebei naar de kroon. 

Too Good At Raising Hell kwam tot ons in een modernere versie dan wat we van The Struts gewend waren en voor Dirty Sexy Money vroeg de frontman "to shake those asses", ook al was die vraag overbodig, want het was onmogelijk stil te blijven staan op deze muziek en de energiebom voor je neus. Onder twee voorwaarden wilde de band een "very new song" spelen: tijdens het refrein moest iedereen op en neer springen en elkeen moest meezingen met wat hen zou worden aangeleerd. Can't Stop Talking was de beloning voor de geleverde inspanningen. 

Met Pretty Vicious kregen we een moment om op adem te komen en enig vocht tot ons te nemen zodat we dat iets verder weer konden uitzweten met Put Your Money On Me en afsluiter Could Have Been Me. Maar niet nadat Spiller nog even in het publiek sprong om daar de laatste druppels zweet eruit te persen.