The Soundtrack Of Our Lives - Huiskamerconcert
De Vaartkapoen, Brussel, 21 april 2011
De temperatuur buiten was recht evenredig met het gemiddelde aantal toeschouwers in de Vaartkapoen. The Soundtrack Of Our Lives heeft nu eenmaal niet zo'n brede fanbase in België. Maar intussen hoorde je wel Zweeds, Duits en Engels spreken. Toch een bewijs dat de vijftien jaar dat TSOOL aan de weg timmert voor iets tellen.
In 2010 pakte de band nog uit met een compilatieplaat, waarop alle songs werden geremastered en daarnaast zit er ook nog een nieuwe plaat, 'Origin Vol. 2' in de pijplijn. Reden genoeg dus om de wereld nog eens even te herinneren aan het bestaan van deze psychedelische rockband.
Dat dit signaal niet werd opgevangen, zou Needle And The Pain Reaction een zorg wezen. Voor een tiental toeschouwers gingen zij naar goede gewoonte tot het uiterste. Met hun nieuwe plaat 'Stains' onder de arm bewees dit drietal dat hun livereputatie volkomen terecht is. Zanger-gitarist Wim Deliveyne heeft geen wapperende haarbos nodig om zijn punt te maken. Deze man draait namelijk op pure adrenaline. Hij sleepte niet alleen de drie dansende meiden voor het podium mee, ook de rest van het publiek kon hem moeilijk weerstaan. Niet alle songs zijn even gedenkwaardig. Maar als alle sterren gunstig staan, is dit trio absoluut niet te houden.
"Dit lijkt wel een huiskamerconcert.", liet zanger Ebbot Lundberg van The Soundtrack Of Our Lives zich naar het einde van het optreden ontvallen. Wie er toen nog was (en dat was hooguit zo'n twintig man), was er omdat hij/zij er wilde zijn. De reacties waren naargelang. Logisch dus dat dat bijzonder aanstekelijk werkte op een band, die zijn vijftien jaar ervaring met plezier op het podium neervleide.
Dat de groep terug grijpt naar de jaren zeventig was niet alleen te horen aan de muziek. Ook vestimentair waren Lundberg en gitarist Mattias Bärjed blijven hangen in die periode. Lundberg droeg een soort kaftan, terwijl Bärjed zich helemaal in het rood had getooid, inclusief olifantenpijpen.
Aanvankelijk leek het een relaxed, rustig avondje te worden. Universal Stalker sloop namelijk op een jazzy, gezapig tempo op je af om je dan te overvallen met hardnekkige rock, alsof het nummer je niet meer wou loslaten. Dat procédé is trouwens iets dat veelvuldig werd aangewend door deze Zweden. Ook Sick Of You werkte met tempowisselingen en schakelde van ontspannen muzak naar bijzonder strak gespeelde punk en terug. Precies aan dit soort nummers merkte je dat hier een band stond die bijzonder goed op elkaar was ingespeeld.
Drummer Fredrik Sandsten had ruimschoots de tijd om tijdens zijn partijen de sticks voortdurend te doen twirlen en toetsenist Martin Hederos vloog voortdurend van zijn Hammond naar de elektrische piano en terug, als hij ze al niet tegelijkertijd betokkelde. Eigenlijk was bassist Ake Gustafsson nog het meest onopvallend, al genoot hij met volle teugen en met een onwrikbare glimlach om de lippen. Gitarist Ian Person werd door Lundberg extra in de verf gezet. Still Aging was van zijn hand en werd ook door hem ingezet voordat Lundberg, een imposante verschijning met bijhorende bierbuik, over nam.
Niet alle songs waren echter even aanstekelijk. Vooral de rockers - het eerder genoemde Sick Of You en het wilde Big Time - hielden de aandacht scherp, want tussendoor was het soms moeilijk om niet in te dommelen. Het zou de Zweden die voor het podium stonden worst wezen, want zij riepen maar wat graag om een bis, nadat de laatste tonen van de krachtige Oasis-pastiche Sister Surround waren weggestorven.
Daaraan werd graag voldaan met Saturation Wanderers en The Passover, waarvoor nog even de psychedelische noot in de verf werd gezet. Bij momenten was dit optreden absoluut de moeite waard om de terrasjes achter je te laten, al zou "groots" een overdreven omschrijving zijn voor de doortocht van The Soundtrack Of Our Lives