The Sound Of The Belgian Underground - Vinger aan de pols

Ancienne Belgique, 26 januari 2020

Het is in ons land niet altijd even gemakkelijk om, vooral bij een groot publiek, de waardering te krijgen, die internationale bands of artiesten van een vaak middelmatig niveau wel ontvangen. Dat is niet alleen in de muziekwereld zo. De Belg staat gewoon een beetje sceptisch tegenover eigen kweek. Maar wij weten het al langer: er bloeit wel degelijk al vele jaren iets in België.

Gelukkig zijn er dan organisaties als Subbacultcha die al jaren proberen om deze tendens te doorbreken door het organiseren van optredens voor artiesten, die buiten de lijntjes kleuren. De Ancienne Belgique sprong in 2014 op de kar door, samen met hen, The Sound Of The Belgian Underground op poten te zetten, een tweejaarlijks gebeuren waarbij de vinger aan de pols wordt gehouden van wat leeft in de Belgische underground.

In 2020 is dit evenement aan de vierde editie toe. Vooraf werd er in de Club 'The Talk of the Belgian Underground' gehouden met interviews over het reilen en zeilen in muziekland België en alles daaromheen. Een interessant concept dat zeker voor herhaling vatbaar is.

Maar het was uiteraard de muziek waar het om draaide. Gezeten op de grond net voor het podium deed Ben Bertrand met een bas klarinet en een veelvoud aan mengpanelen de eerste aanwezigen al vroeg zweven. Heel wat toeschouwers gingen er zelfs rustig bij zitten om zo ten volle te kunnen genieten van de minimalistische, dromerige soundscapes die de man uit de klarinet toverde. De overdaad aan toetsen maakte het klankentapijt af.

Het resulteerde in een spookachtige, soms lichtjes dreigende, maar vooral intensieve totaalbeleving, die onaards mooi aanvoelde. Ben Bertrand kreef iedereen dan ook muisstil. Het daverende applaus achteraf was even warm en oprecht als de man zelf.

Percussie was de rode draad doorheen het werk van Rogergoon, ook bekend van het Brusselse collectief Slagwerk. Achteraan de zaal orkestreerde hij een mooie strijd tussen licht en klank, goed voor een filmische totaalbeleving. Al experimenterend met elektronische muziek, gekruid met ambient deed hij je voortdurend naar adem happen. De beats schipperden dan ook voortdurend tussen opzwepend dansfähig en hartverwarmend intiem.

IKRAAAN is een eenentwintigjarige artieste die een gouden toekomst wordt voorspeld. Op haar Instagram noemt ze zichzelf “glitterprincess”. Glitters en kitsch gingen hand in hand met soul en hiphop. Zij was goed voor een aanstekelijk potje r&b en hiphop, waarbij het leek alsof ze al twintig jaar op de bühne stond. Met veel charisma deed ze iedereen uit haar hand eten. De soulvolle stem en de Nederlandstalige teksten deden de rest. Ongetwijfeld – en dat bleek ook – is er nog heel wat groeiruimte, maar potentieel is hier ongetwijfeld aanwezig.

OLD PAINLESS “inspireerde zich voor zijn naam op het vuurwapen van sergeant Blain Cooper uit de sciencefictionserie 'The Predator'”, zo luidt het op de website van AB. Logisch dus dat ontploffende granaten en luide schietgeweren hier prominent aanwezig waren. Dat combineerde hij dan met als een bezetenen over het podium te rennen en zijn woede uit te schreeuwen. Trommelvliezen barstten bij zoveel snerpende geluiden en voor heel wat aanwezigen werd dit dan ook te veel. Noisehop wordt dit terecht genoemd. Wie was blijven staan, bleef verweesd achter.

Geef ons dan maar het duo Femke Fredrix en James de Graef ofwel Partners. Dit duo dompelde de zaal onder in een badje van donkere soundscapes met voldoende beats om je aan te zetten. De band bracht met ' City of Freaks' onlangs een gloednieuwe plaat uit. Het duo slaagde erin een sfeer te creëren die je kan vereenzelvigen met het mysterie van de nacht, als iedereen slaapt en bepaalde wezens uit de duisternis ontwaken. Het meest opmerkelijke was waarschijnlijk de wisselwerking tussen de stemmen van Femke en James, die elkaar zowel muzikaal als vocaal perfect aanvoelden tot aanvulden. Zo ontstond er een kruisbestuiving, waardoor een vreemde magie in de lucht hing. Alsof licht en duisternis akelig perfect met elkaar werden verbonden.

Ze combineert Nederlandstalige en Russische teksten. De twintigjarige Sabina Nurijeva aka Chibi Ichigo heeft immers Russische roots. In 2019 kwam de ep 'Legenda' uit, waarvoor ze onder andere samenwerkte met Zwangere Guy. Chibi straalt de zelfverzekerdheid uit van een Russische diva en combineert dat met een soulvolle warme stem. Opnieuw werden de dansspieren aangesproken. Zij heeft het gewoon in zich om groot te worden, iets waaraan haar charisma zeker niet vreemd is. De hiphop, die ze hanteerde, kwam vanuit het hart van die muziekstijl en ze zorgde voor een hoogtepunt van de avond. Een artieste om in het oog te houden. De adembenemende set had ons alvast volledig in de greep.

Benjamin Abel Meirhaeghe zorgde voor de humoristische noot op deze editie van The Sound of the Belgian Underground. Hij is acteur, theatermaker en zoveel meer en dat zag en hoorde je ook. Bovendien is hij sopraan, een stem waarmee hij de nodige weemoed opwekte. Maar de zelfrelativering was nooit veraf. Knap dat hij zijn talent als acteur aansprak en daar zijn vocale capaciteit aan toevoegde, hetgeen resulteerde in een veelkleurige en ook door ons bijzonder gesmaakte aanpak.

Grid Ravage, dat zijn Gino Coomans op cello, Louis Evrard op drums en Yves De Mey aan de elektronica. Deze drie topmuzikanten wisten verdomd goed waar ze mee bezig waren. De vrij statische houding op het podium stoorde dan ook allerminst. Alleen jammer dat de perfectie, die dit trio uitstraalde, een beetje de spontaniteit ondergroef. Maar Grid Ravage liet tegelijk wel de muziek voor zich spreken en daar viel dan geen speld tussen te krijgen. De groovy klinkende cello werd aangevuld met strakke drums en aangesterkt met elektronica,  die alle kanten uitging.

Afsluiter Clara! Y Maoupa bracht een dansbare mix van trap, perreo en dancehall, gekruid met de nodige reggae-invloeden. Het was de zuiderse kers op de taart, waarbij de laatste aanwezigen - de zaal was intussen sterk leeggelopen - nogmaals in beweging kwamen. De combinatie van opzwepende klanken en een bezwerende zangeres maakten het onmogelijk om stil te blijven staan. Knoppendraaier Maoupa schrok er bovendien niet voor terug  een lekker streepje trompet toe te voegen. Het zorgde voor een heerlijk clubsfeertje.

De tweejaarlijkse ontdekkingsreis door de Belgische, muzikale catacomben werd hiermee perfect afgesloten.

Dit verslag verscheen ook bij Musiczine.