The Soft Pack - Een sof
Trix, Borgerhout, 1 februari 2013
Ter voorbereiding van het concert van The Soft Pack in Trix legden we hun volledige discografie nog eens op. Het viel ons meteen weer op hoeveel catchy nummers die twee schijfjes bevatten. En ons regenhumeur sloeg terstond om.
Toen we Trix binnenwaaiden waren onze landgenoten van voorprogramma The Deer Friends al aan hun set begonnen. We hoorden stemmige pop, een zoetgevooisde zanger en een trio dat het klappen van de zweep kent. Een Zuid-Afrikaans aandoend deuntje lokte bij meerdere toeschouwers een goedkeurend hoofdschudden uit, maar na een vijftal nummers hadden we er toch onze buik al wat van vol.
Over naar de hoofdact dan, klaar voor een pletwals! Nou, mooi niet dus. Om te beginnen stond het geluid in Trix zodanig stil dat je nauwelijks je stem moest verheffen om een praatje te slaan. Dat zal vast uitstekend nieuws zijn voor onze trilhaartjes, maar om optimaal van een rockconcert te genieten is het nefast.
En dan was er nog de band zelf. Voor ons was het de eerste keer dat we ze aan het werk zagen en we hopen bijgevolg dat zanger Matt Lamkin gewoon een mindere dag had. De man stond de hele show lang onwennig op het podium, vermeed waar mogelijk contact met het publiek en leek vaak het liefst van al door de grond te willen zakken.
Na de makke eerste vier nummers leek er beterschap op komst met Bobby Brown, één van de funkier nummers van laatste worp ‘Strapped.’ Dat werd keurig gebracht. Met een glansrol voor de toetsenist.
Meteen daarna volgde Tallboy, een nummer dat perfect op de laatste Ariel Pink had gepast en voorzien is van een refrein dat erom smeekt meegezongen te worden. Zover zal het echter niet gauw komen, als Lamkin niet werkt aan zijn podiumprésence. In Trix stelde hij evenveel branie en charisma tentoon als een sanseveria.
Gitarist Matty McLoughlin en de toetsenist, die ook geregeld de saxofoon beroerde, waren met hun smoelentrekkerij interessanter om in de gaten te houden, maar konden het zinkend schip niet redden. Iedereen in het publiek kon horen dat de nummers stuk voor stuk meer in zich hadden, maar het scheen er in Trix niet uit te willen komen en velen kozen dan ook vroegtijdig het hazenpad.
Het einde van de set bracht nog wat lekkers met C’mon en Answer To Yourself, twee kleppers vanop ‘The Soft Pack’ uit 2010. Het enthousiasme dat daarmee werd opgewekt werd door Lamkin meteen vakkundig in de kiem gesmoord met de melding dat ze geen bisnummers zouden spelen. Waarna hij fluks het podium afstapte.
The Soft Pack, we geven ze nog niet op want ze hebben ijzersterke songs. Maar dit concert was zwak. Of, zoals onze concertgenoot terecht opmerkte: “The Soft Pack was een pak te soft.”