The Sisters Of Mercy - Never growing old

Ancienne Belgique, 23 september 2019

Koppig baasje, die opper-Sister of Mercy. Al een kwarteeuw lang weigeren om – uit wrok tegen de muziekindustrie – nieuw werk uit te brengen. Hoeft het dan te verbazen dat een show van deze eightiesgothrockers een bloemlezing van hits is? Het zorgde er in elk geval voor dat de AB concerttempel (Of Love) twee avonden na elkaar tot het dakje gevuld zat. Punk might be dead, new wave is still alive.

Geen grote verrassingen dus in Brussel. Een podium vol mist en rook met vrij statische of oubollig rondtollende lampen waarin je een glimp van Andrew Eldritch of zijn vier kompanen kreeg: in het zwart gekleed en bezonnebrild. Een minimum aan interactie en natuurlijk ook die zweem van mystiek en tijdloosheid. Want The Sisters of Mercy worden niet ouder. Sinister. Dreigend. Gothic. “No time to cry”.

Maar er waren natuurlijk ook wel wat kanttekeningen. Zo heeft kale frontman Eldritch nog steeds niet geleerd hoe ver hij zijn micro van zijn mond moet houden, wat afwisselend leidde tot onverstaanbaar grafzerkgewauwel en compleet overstuurd geroep. Ook de geluidstechnieker van de band bleek nog altijd vastgeroest in dat overstuurde geluid, waarbij niet enkel pieken boven de honderdentien decibel gingen, maar zelfs tot op het einde van de show luid piepende feedback door de zaal ging wegens oversturing. Gegarandeerd dat de eerste tien rijen in het publiek nu nog een zoemtoon in de oren hebben. Baggergeluid dus. Verder is het misschien ook een plan om volgende keer, na de warming up – de fraaie, psychedelische metalband My Diligence – niet Janis Joplin of Ike en Tina te draaien, maar iets dat meer bij de setting past.

Maar de Sisters of Mercy kwamen om te winnen en daarvoor hebben ze veel punten gescoord. Te beginnen met een mooi uitgebalanceerde setlist, waarbij de echte knallers (I Want More - Lucretia. My Reflection – een gestript Temple Of Love – This Corrosion) als bisnummers na exact een uurtje beatknallers bewaard werden.

Verder mag u nog even nasnoepen van deze magistrale momenten: de nieuwe(!) song Show Me, waarbij de frontman als een heuse Leonard Cohen over epische gitaarpartijen van nieuw teamlid Dylan Smith grolde; het vuurwerk van meezinger First And Last And Always met mooi om elkaar kronkelende bas- en gitaarpartij; de killerbaslijn die door vlees en bloed gaat van No Time To Cry of de nog akelig actuele tandem Dominion / Mother Russia... drammend en meer dan heerlijk. Of wat van de akoestische singalong Something Fast? Neem maar letterlijk.

Blij jullie weer eens terug te zien in de AB, heren. Maar probeer tegen volgende keer wel even een geluidscursus te volgen.