The Sisters of Mercy - Geen genade

Ancienne Belgique, 4 september 2017 - 5 september 2017

Over de liveprestaties van The Sisters Of Mercy is al veel gezegd en geschreven de laatste jaren, niet zonder reden. Zelfverklaarde muziekkenners doen de band steevast af als een schaduw van wat ze ooit waren, daarbij vlotjes voorbijgaand aan het simpel vaststelbare feit dat ze er elk jaar opnieuw in slagen tal van zalen te doen vollopen en horden fans te laten smullen van hun ontelbare klassiekers. Op maandag 4 en dinsdag 5 september tekenden de Sisters opnieuw voor een tot de verbeelding sprekende dubbelslag: de AB in Brussel was twee avonden na elkaar uitverkocht. En met reden…

Maandag: Geen ongecompliceerd throwback-feest

Therapy? en The Sisters of Mercy op de planken van de AB, het leek ons het recept voor een ongecompliceerd throwback-feest. Hoewel de twee bands al lang over hun piek heen zijn, slaagden ze er toch in de AB twee dagen op rij uit te verkopen.

Therapy? Mengde maandag de oude hits met nummers van hun laatste plaat 'Disquiet'. De jaren '90 alt-metal band gooide de ene na de andere unidirectionele riff het publiek in, en moest het daarbij vooral hebben van geveinsde jeugdigheid en een ietwat genant stoere-jongens-imago. Desalniettemin blijft het leuk hun Diane-cover mee te brullen, of te headbangen op Teethgrinder. De jongens deden tenminste moeite.

Dat is niet iets wat kan worden gezegd van The Sisters of Mercy. De legendarische Engelse new wave band trad aan zoals je van hen zou verwachten, in het zwart gekleed, zonnebrillen en een te-cool-voor-deze-zaal-attitude. Opener More begon aarzelend, maar wist ons los te maken en sfeer te creëren. Het werd wel meteen duidelijk dat zanger Andrew Eldritch niet al te best bij stem was.

Wat zeggen we? Na More stortte de show in. Eldritch mompelde op zijn best nauwelijks hoorbaar in de micro, op zijn slechtst zong hij valser dan onze hoofdredacteur onder zijn douche. We zagen meerdere fans de zaal verlaten. Ook de rest van de band leek er weinig zin in te hebben. Verder dan wat protserige poses voor de camera kwam de podiumpresence niet en op This Corrosion na werden de hits zielloos gebracht. De synths werden grotendeels achterwege gelaten ten voordele van zware gitaren, maar die ontbraken energie. Tijdens een dergelijke wanprestatie twee maal het podium afwandelen voor bisnummers is hemeltergend.

Tot overmaat van ramp was het geluid tijdens beide optredens barslecht. Instrumenten vielen nauwelijks ter onderscheiden, de microfoon van Eldritch gaf feedback… Wij hadden meerdere seconden nodig om de iconische riff van Temple of Love te herkennen. Heel wat mensen prutsten aan hun gehoorbescherming, in de hoop dat het daaraan lag. Eenenveertig euro voor een ticket vragen en niet in staat zijn het geluid degelijk af te stellen: een regelrechte schande voor een zaal als de AB.

Onze verwachtingen waren niet hoog. Wij wilden dansen op oude hits van oude bands en een leuke avond beleven. Jammer genoeg waren bands en zaal er enkel om flappen te cashen, in die mate dat zelf voorgaande onmogelijk werd.

 

Dinsdag: Nostalgie in black

Voor beide concerten hadden The Sisters Of Mercy voor het eerst sinds jaren nog eens een echt interessant voorprogramma uitgenodigd, met name het Noord-Ierse trio Therapy?. Die groep heeft sinds de jaren negentig een speciale band opgebouwd met België, en het mocht dan ook niet verbazen dat de zaal al vroeg afgeladen vol stond. Vooral de nummers uit doorbraakalbum ‘Troublegum’ (opener Knives, Die laughing, Screamager, Turn) blijven immens populair bij het Belgische publiek, zo bleek, en tijdens Nowhere kwam dinsdag ook Ben Christo (een van de twee Sisters-gitaristen) een potje meespelen. Ook hun twee gekende covers (Hüsker Dü’s Diane en Joy Divisions Isolation) gingen er alweer in als zoete broodjes.

De sfeer zat er dus al goed in, en dan moest de hoofdact nog ten tonele verschijnen! The Sisters Of Mercy uit Leeds is een van die bands die ons leven sinds de jaren tachtig behoorlijk zwart inkleurden. But hey, happy people have no stories (om het met een songtitel van Therapy? te zeggen) nietwaar? Het leven is soms geen lachertje, maar muziek kan troost bieden en nog zoveel andere heilzame effecten hebben op een mens. Bij optredens van de Sisters, wiens laatste reguliere album al dateert van 1990, ben je bovendien telkens weer verzekerd van een best of-show met voor elk wat wils.

Ook de band zelf had er duidelijk opnieuw zin in. Dinsdag begroette frontman Andrew Eldritch ons zelfs in het Nederlands (‘Goeienavond!’). Dat zijn stem overduidelijk zijn beste tijd heeft gehad - daar moeten we de critici in bijtreden - en de teksten die hij, soms van achteraan het podium, debiteert niet altijd goed te verstaan zijn, willen we graag  met onze zwarte mantel der liefde bedekken. De refreinen van heel wat hits worden immers meegezongen door gitaristen Christo en Chris Catalyst én door de enthousiaste fans op de voorste rijen, terwijl ook toetsenist Ravey Davey zijn duit in het zakje doet om de sfeer verder aan te wakkeren. 

Van het legendarische mistgordijn op de bühne, waarvoor hun optredens lang bekend stonden, is nog amper sprake. De Sisters laten zich anno 2017 graag zien en fotograferen, en daar zijn wij niet rouwig om. De setlist was de tweede avond behoorlijk aangepast, in vergelijking met maandag. Het concert kwam, na sterke openers More en Ribbons, naar ons aanvoelen ook iets moeizamer op gang. Maar vanaf Crash and burn, een van onze persoonlijke favorieten, waren we helemaal mee, en daarna lokten onder meer een fel Walk away, Amphetamine logic en het prachtige Marian geestdriftige reacties uit bij de toeschouwers.

De finale werd ingezet met het machtige Dominion/Mother Russia, gevolgd door publieksfavoriet Alice en een massaal meegescandeerd First and last and always. Zelfs het gitaarintermezzo van dienst, de Link Wray-cover Rumble, werd dinsdag opvallend goed gesmaakt. Na het heerlijke Flood II bleek de reguliere speeltijd er, vlugger dan verwacht (een goed teken?), alweer op te zitten en was het wachten op bisnummers.

Daarbij zaten twee verrassingen, tenminste voor wie er maandagavond niet bij was. Degenen met voorkennis hadden toen immers al die andere cover kunnen horen: That’s When I Reach For My Revolver, van Mission of Burma (maar bij ons vooral bekend geworden in de versie van Moby). Niet onaardig, maar wij waren toch vooral in onze nopjes met een obscure parel als Kiss The Carpet.  

Dat tijdens Vision Thing en - in de tweede bisronde - überclassic Lucretia My Reflection, Temple of love en This Corrosion het hek helemaal van de dam was, hoeven we u wellicht niet meer te vertellen. Dat we quasi de hele terugrit naar huis nog luidkeels hebben meegezongen met zelfs de meest foute hitjes op de autoradio waarschijnlijk ook niet, maar het spreekt boekdelen over mijn graad van tevredenheid na een andermaal bijzonder geslaagde passage van The Sisters Of Mercy in ons land.

(KV + JV)

Bekijk alle foto's van het concert hier.