The Scene - Het ga je goed, Thé

Ancienne Belgique, Brussel, 22 juni 2014

Het gebeurt niet zo vaak in een mensenleven dat je live aanwezig bent bij een stukje muziekgeschiedenis. Het afscheidsoptreden van The Scene en Thé Lau in de Ancienne Belgique was zo'n moment.

Voor wie nog niet helemaal mee is, nog één keer: vorig jaar werd er keelkanker vastgesteld bij de Nederlandse zanger. Het zou allemaal goed komen, zo klonk het toen. Het was behandelbaar en Thé Lau was niet van plan zich neer te leggen bij een ander resultaat dan genezing. Daar had hij nog te veel plannen voor. Maar helaas, de kanker zaaide uit naar de linkerlong en in april kreeg hij dan dat noodlottige stempel: uitbehandeld. De behandelende artsen gaven hem nog zes tot negen maanden. Daar zijn er nu bijna drie van voorbij.

En vervolgens deed hij het dapperste wat een mens in die situatie kan doen: hij nam het heft in eigen handen. Hij legde zich neer bij zijn dood (“Iedereen sterft, alleen ik een beetje vroeger”, liet hij optekenen in een interview), maar dan zou hij het wel op zijn eigen voorwaarden doen. Hij keek de dood in de ogen en zei hem nog even te wachten, want eerst zou er met een handvol concerten nog afscheid genomen worden van het publiek. Een onbeschrijflijk sterke reactie.

Natuurlijk is zo'n optreden onbeschrijfelijk en zijn woorden ontoereikend, maar sta ons even toe. Thé had een journalist dan wel verteld dat dit afscheidsoptreden “zomaar een optreden” zou zijn, maar dat was het natuurlijk niet. En dat gaf hij ook toe. Hij was zich er terdege van bewust dat hij elk van de gespeelde nummers nooit meer voor een live publiek zou brengen. Dat het erop zou zitten omstreeks 22.30. Onherroepelijk. Het einde voor The Scene en het begin van het definitieve einde voor Thé Lau.

Je kan je onmogelijk voorstellen wat er door het hoofd van Thé Lau moet hebben gespeeld tijdens dit optreden, maar zelden hebben we een man met meer gratie, bescheidenheid en waardigheid op een podium weten staan. Neen, het was geen gelatenheid. Het deed hem wel degelijk iets. Thé Lau vocht meermaals tegen de tranen en wist ze dan net niet meer te bedwingen. Toen het aanwezige publiek Het anthem Iedereen Is Van De Wereld van hem en de band overnam bijvoorbeeld. Je zag hem even vol ongeloof knikken (als in: onvoorstelbaar wat ik allemaal heb mogen doen in dit leven) en liet vervolgens het publiek met de song minutenlang aan de haal gaan.

De omstandigheden waren bijzonder, maar muzikaal was het ook gewoon zeer sterk. Het eerste kippenvelmoment kwam er al in de opener, één van de nieuwe nummers die Thé Lau nog snel uitgebracht heeft met ‘Platina Blues’ voor het te laat is. In Slaap/De Dood zong Thé onomwonden; “De dood maakt jacht op mij”. En ook andere teksten kregen nu een andere invulling. Denk maar aan “Ik hef het glas op jouw gezondheid / want jij staat niet alleen”, uit Iedereen Is Van De Wereld of “Voor wie wacht komt alles steeds te laat” uit de oppermachtige afsluiter Rigoureus.

Natuurlijk werd er vooral gerockt. Geloof klonk funkier dan ooit tevoren, Samen kreeg een erg symbolische betekenis, Blauw werd uiteraard woord voor woord meegebruld, maar dat was niet anders bij de hele eerste strofe van het schitterende Maan, de heerlijke openingsakkoorden van Zuster of het wel erg knappe Open dat Thé Lau de voorbije weken al enkele keren met Tom Barman bracht, maar die deze avond verstek moest geven.

Er waren wel andere gasten. Stef Kamil Carlens bracht zijn duet met Thé Lau, Mooi. Ook hier: klonk de zin “De dood komt dichter bij je staan” akeliger dan de auteurs ooit voor mogelijk hadden gehouden. Carlens en Thé Lau gingen eerst stemgewijs in duet en daarna met de gitaren. Want samen muziek maken kan datgene verwoorden wat je niet gezegd krijgt.

Stef Kamil bleef voor Rauw Hees Teder en later kwam ook die andere vriend en legende, Arno Hintjens, op het podium. Hij voorzag Rij, Rij, Rij van een bluesy streepje mondharmonica en omdat hij er nu toch al was, bracht hij ook maar meteen Le Java van T.C. Matic. En dan stapte hij van het podium op zijn eigen gezapige tempo, maar niet zonder ieder bandlid afzonderlijk te gaan bedanken. Thé keek het geamuseerd aan en wachtte geduldig.

De AB hief het glas op de gezondheid van Thé Lau en het was duidelijk dat hij niet alleen staat. Hij zal niet licht vergeten worden, zoveel is zeker. Hij heeft zijn publiek gedag kunnen zeggen zoals hij het wilde. Hij heeft nog één keer kunnen knallen. En zijn publiek is hem daar dankbaar voor, want niet velen zouden het hem nadoen.

Ook zijn gevoel voor humor was intact gebleven ondanks het gehijg van de dood in zijn nek. Stef Kamil Carlens werd aangekondigd als de ideale prins uit 'Game Of Thrones' en Thé beloofde ook in Brussel op de Grote Markt voor de Rode Duivels te komen supporteren als het op het wereldkampioenschap voetbal tot een finale België-Nederland zou komen.

Tot slot: onthoud goed: “Voor wie wacht komt alles steeds te laat.” Dus leef, nu het nog kan.

Het ga je goed, Thé. En dankjewel.