The Scabs - Godverdomme

Ancienne Belgique, Brussel, 19 februari 2014

Hopelijk kan de Heer begrip opbrengen voor deze blasfemie want wat gebracht werd tijdens die eerste Rewind-show was gewoonweg goddelijk. De Ancienne Belgique werd even omgebouwd tot kerk van de nostalgie, kathedraal van de rock ’n roll.

The Scabs werd weer nieuw leven ingeblazen doordat de AB hen uitnodigde om hun magnum opus ‘Royalty In Exile’ integraal te spelen. Dit in navolging van andere muzikale heiligen als The Cure, Lou Reed en Roger Waters. De band ging daar, net als andere Belgische grootheden  Gorki en The Neon Judgement, graag op in.

Nadat de documentaire over België’s laatste echte rockband was afgelopen, werd het logo van The Scabs levensgroot geprojecteerd op het scherm. Het vette lettertype van het logo gaf perfect weer waar deze groep voor stond: stevige rock met beide voeten op de grond. Dat was wat ze vroeger brachten. Dat was wat de toeschouwers konden verwachten.

Toen het doek viel en de eerste snaren werden aangeslagen als aanzet tot Crimewave, werd algauw duidelijk dat Goddelijke inspiratie was neergedaald in het gezelschap van middelbare leeftijd op het podium. Het kan niet anders of Hij was hier ook aanwezig. Misschien heeft Hij wel meegebruld tijdens Hard Times – nog steeds hun meest populaire nummer - of heeft hij net als de rest van het publiek geglimlacht wanneer Guy Swinnen na Lucky Star zei dat ze de plaat nu moesten omdraaien. Of misschien stond Hij gewoon aan de kant van de zaal te genieten met een glaasje ambrozijn in de hand.

Vast staat dat Swinnen en de zijnen zich rot amuseerden. Het leek er zelfs op of bassist Fons Symons af en toe een traan van emotie moest wegpinken. Franky Saenen teisterde de vellen met mokerharde slagen en Willy Willy is nog steeds een meer dan begenadigd gitarist. De stem van Swinnen was nooit echt de grootste troef van de groep, maar hoort desondanks bij de groep als een hostie bij de communie.

Of het nu pure rock (I Need You) was, een slow (Time) of een verkapt countrynummer (Lucky Star), het klonk allemaal even fris van de lever en het publiek lustte er pap van. De reacties waren overweldigend. Zelfs de immer stoïcijnse Willy Willy kon een grijns niet altijd onderdrukken.

Uiteraard bleef het niet bij het spelen van hun grootste succes. Er was nog meer dan tijd genoeg voor een uitgebreide bissessie met daarin plaats voor een semi-akoestisch deel (met o.a. Crystal Eyes en Four Aces In A Row) en spannende, nog steeds even opzwepende versies van Let’s Have A Party en Robbin’ The Liquor Store.

Als vanzelfsprekend was er bovendien nog een tweede bisronde waarin Keep On Driving en het onvermijdelijk Matchbox Car als apotheose van een hemelse avond golden.

Het mag een mirakel heten dat er slechts drie avonden werden uitverkocht, want met deze show krijg je de AB gerust een hele week vol. Het mocht dan pas de vijfde dag van de week zijn, God moet wel hebben gezien dat het goed was en heeft de avond haast zeker afgesloten met een welgemeend “Godverdomme, wat zijn die mannen goed!”.