The Rumjacks - Eindelijk losgelaten

Melkweg, 23 maart 2022

Eindelijk is het weer zover: concerten zonder maatregels. The Rumjacks moesten op de eerste "vrije dag" in de Melkweg in Amsterdam het luie coronazweet uit het publiek verjagen. De kaarten voor deze Australische punkfolkband vlogen als warme broodjes over de toonbank. Het was eraan te merken dat men opnieuw buiten wil komen. In de uitverkochte kleine zaal gingen we een hete en energierijke avond tegemoet. 

Als opwarmer voor de avond stond de Belgisch-Nederlandse band This Means War geprogrammeerd. De band rond de twee broers Bert en Dries Van Dyck wist in no time het publiek in beweging te krijgen. Frontman Bert schreeuwde al meteen een goede energieke show bij elkaar. 

The Rumjacks, afkomstig uit Melbourne, Australië, zijn doorgebroken met An Irish Pub Song, waarin vooral de fluit van Frankie McLaughlin een grote rol speelt, een instrument dat eigenlijk op vrijwel alle tracks terugkomt. Helaas werd de zanger in 2020 uit de band gezet wegens agressief gedrag, maar vrij snel hebben ze een steengoede vervanger gevonden in Mike Rivkees. De band was intussen al opgewarmd. Twee dagen eerder eindigde de Amerikaanse tour met de Dropkick Murpys. Nu stonden ze voor de eerste dagen van een headlinertour door Nederland. Een groot deel van Europa volgt daarna.

Voor de nieuwe vocalist was het een eerste kennismaking met het Amsterdamse publiek en de band had hem al gewaarschuwd voor de gekte. Of het nu door het einde van de lockdown kwam of niet, de hele zaal stond helemaal op zijn kop na het horen van de eerste noten van Kirkintilloch. En de moshpit zou er alleen maar groter op worden, terwijl de T-shirts aan de kant belandden en het merendeel van het bier het luchtruim verkoos boven de slokdarm van de bezwete bezoekers. De band hanteert een no-bullshit-mentaliteit en neemt dus weinig tijd voor een praatje. Het was de muziek waarom het draaide.

Met Mike Rivkees werd meteen 'Hestia' opgenomen, waarvan uiteraard een heel deel voorbijkwam. Light In My Shadow, Sainted Millions en uiteraard de titeltrack trotseerden voor het eerst het Nederlandse publiek. Track na track zong, sprong en danste het publiek mee. Een betere verwelkoming kan een band zich moeilijk wensen. Uiteraard had An Irish Pub Song het meeste succes, maar de rest van de songs deed in niets onder aan deze klassieker. De doedelzak op het nieuwe album werd hier vervangen door de tinwhistle (letterlijk: een blikken fluitje) dat de band zo kenmerkt. Diezelfde fluit nam maar wat graag de solo's voor de rekening.

Na een korte pauze (opgevuld door een fan in blote bast, die een poging deed om het publiek nog meer op te jutten) kwam de voorman met akoestische gitaar terug voor Rhythm Of Her Name. De band vervoegde hem daarna voor een laatste mokerslag. Pas bij het verlaten van de warme zaal beseften we hoe zwaar de pandemie ons getroffen had: de geur van zweet en verschaald bier was nog nooit zo aangenaam.