The Residents - Dromen met Moeder Teresa

Botanique, 1 februari 2019

The Residents - Dromen met Moeder Teresa

Vier mannen op leeftijd verkleden zich in een koe (met spandex poten) en in drie vogels met bolhoed en dragen een Beiers geruit kostuum. Het kan maar drie dingen betekenen: je zakt door op Aalst Carnaval, je bezoekt een familielid tijdens een doordeweekse activiteit in de Alzheimervleugel van het rusthuis of je bent op een concert van The Residents aanbeland. Die enigmatische Amerikaanse band trekt intussen al anderhalf jaar rond met de ‘In Between Dreams’-tour en hield halt in de Botanique. We zweefden anderhalf uur tussen avant-garde en anachronisme.

Met een carrière, die ongeveer vijftig jaar en evenveel albums overspant, is de setlist een al even groot raadsel als de identiteit van de bandleden. The Residents openden de set met twee songs uit “Freak Show” (1990). Jelly Jack The Boneless Boy sleurde ons meteen mee naar een parallel bestaan waar je elk moment denkt op Wayne Coyne van The Flaming Lips te stoten. In die wondere, weirde wereld balanceerden we toch tussen twee gevoelens. Eisten The Residents met muzikale verve hun cultplaats op, of klonk het toch allemaal te oubollig? Zette de in koe vermomde frontman een geniale performance neer, of had hij eerder iets van een opa die de kleinkinderen even de stuipen op het lijf wou jagen? Anderzijds, de manier waarop hij It’s A Man’s Man’s World bracht, deed ons geamuseerd inbeelden welk gezicht de juryleden van ‘The Voice Senior’ zouden trekken bij zo’n knettergekke, in koeienpak gehesen deelnemer … 

Een voltreffer waren de surrealistisch hilarische filmpjes die de rode draad door het optreden vormden. De muziek zat inderdaad "in between dreams" verstopt, want een grote bol die op een sokkel achterin het podium stond, was vier keer het canvas voor een droom. In het eerste, “The Cowboy Dream”, zagen we een psychopathische clown. Tussen het tweede en het derde bedrijf van het concert kwam Moeder Teresa - ja, Moeder Teresa! - even dromen dat ze in een treinramp verwikkeld was; een knipoog naar het album “The Ghost Of Hope” (2017) dat verhakkelde treinen als leidraad heeft en waaruit ze even later Train Versus Elephant zouden spelen. 

Een brugje naar een handvol bluesy nummers uit het binnenkort te verschijnen plaat “Dying Dog”, kregen we voorgeschoteld door Richard Nixon. In de derde droom, “Nixon Sings The Blues” dacht de gevallen president dat hij een blueszanger was met zijn kabinet als bandleden ("Henry Kissinger op drums"). Het verhaal van de vierde en laatste droom, “The Ballerina Dream”, met John Wayne als verteller, konden we maar half begrijpen maar misschien was dat maar beter zo… We hadden niet echt zin om zes uur later zwetend in een nachtmerrie wakker te schrikken. Hoewel, de bizarre versie van Elvis’ Teddy Bear die nog zou volgen, was misschien ook niet zonder risico.

De show entertainde genoeg om ons bij de les te houden, maar over elf maand vind je het optreden wellicht niet in onze eindejaarslijstjes terug. Toch waren we, op een avond waar we in Brussel ook voor The Liminanas of Wrekmeister Harmonies hadden kunnen kiezen, tevreden The Residents nog eens te hebben ontmoet. Al was het maar voor de zalige, donkere trip waarin bisnummer Six More Miles To The Graveyard ons meesleepte. Het concert eindigde gepast met een eerbetoon aan het enige gekende lid van The Residents: de eind vorig jaar overleden Hardy Fox verscheen op de grote bol. “In Loving Memory / The Godfather Of Odd / Hardy Fox 1945-2018”.

Tussen The Residents en Steve Shelley moesten we niet kiezen, want de ex-drummer van Sonic Youth begon een half uurtje na de Botanique-slotnoot in Les Ateliers Claus aan zijn allereerste concert met zijn nieuwe muzikale kompanen Ernie Brooks (ooit nog bij The Modern Lovers) en Matt Mottel. En zo hoorden we voor het eerst in tien jaar nog eens een song van Sonic Youth live: Youth Against Fascism op keytar, omdat het kan. Als je The Residents deze week nog wil zien, moet je naar Engeland of Duitsland; Steve Shelley en co. passeren dichter bij huis in Antwerpen (Het Bos, 8 februari, met Annelies Monséré) of Kortrijk (Pand.A, 10 februari met Steve Noble & Farida Amadou van Cocaine Piss).

4 februari 2019
Christophe Demunter