The Pains Of Being Pure At Heart - Vroeger was het beter
De Kreun, Kortrijk, 3 maart 2011
Het was pure nostalgie dat ons deze avond naar De Kreun dreef. De debuutplaat van The Pains Of Being Pure At Heart uit 2009 was immers een perfecte drug voor zij die vol weemoed terugkeken naar het shoegazer geluid van begin jaren negentig. De dertigers die in hun tienerjaren verslaafd geraakten aan groepen als Ride en The Stone Roses, stonden tussen jong volk dat twintig jaar geleden nog in de pampers zat, of nog niet geboren was. Spijtig genoeg werd het niet de trip down memory lane waar we op gehoopt hadden.
Dat het indiegeluid van twee decennia geleden dezer dagen als verse koek aan de nieuwe generatie wordt opgelepeld hoeft eigenlijk geen betoog. Ook Cloud Nothings, het voorprogramma van vandaag, paste perfect in dat straatje. Toevallig zagen we deze groep de dag ervoor al openen bij het veelbelovende Yuck (een band die het geluid van Teenage Fanclub en Dinosaur Jr. nieuw leven inblaast). Twee dagen na elkaar zagen we het gezelschap rond de negentienjarige Dylan Baldi in dezelfde val lopen. De jeugdige energie van was niet in te tomen en spatte als acne van het voorhoofd van een veertienjarige. De catchy popnummers van de puike debuutplaat werden zodanig opgefokt en versneld door de mangel gehaald dat de charme helemaal verloren ging.
“We’re both from America, but unlike us they are real teenagers” wist de zanger van The Pains Of Being Pure At Heart even later over Cloud Nothings te melden en daarmee legde hij mooi de vinger op de wonde. De headliner schoot maar flauwtjes uit de starblokken. Ze openden met de nieuwe single Belong en ook daarna volgde een reeks songs van hun tweede plaat die eind deze maand zal verschijnen. De nieuwe nummers klonken een stuk braver dan het vroege werk en misten de power om ons bij een eerste luisterbeurt te overtuigen.
Kip Berman zong er soms net wat naast en zijn dromerige vocalen kwamen niet uit de verf. Ook de bevallige toetseniste Peggy Wang stond er net als van de groep wat verloren bij. Waar bleef de passie die deze liedjes over liefdesverdriet en tienerdrama nodig hadden om ons naar de keel te grijpen?
Naarmate er meer ouder werk aan bod kwam ging het de goede kant uit. Stay Alive reanimeerde de set en op Heart In Your Heartbreak werd zelfs gedanst op de voorste rijen. De band werd teruggeroepen voor een bisronde en beloofde meer ouder werk, en dat was een goede zaak.
Met A Teenager in Love en Everything With You eindigde de avond op een hoogtepunt. Maar daarmee haalden ze nog steeds niet het niveau waar we op gehoopt hadden. Teleurstelling dus, en dat lag heus niet alleen aan onze foute verwachtingen. The Pains Of Being Pure At Heart is tot meer in staat. Volgende keer beter dus.