The Notwist - Tussen droom en werkelijkheid
De Roma, 10 maart 2023
De dag voor het slaapfeestje van dochterlief belandden wij zonder het te beseffen zelf op een slaapfeestje voor volwassenen. Voor u zich daar iets vunzigs bij voorstelt: we hebben het over het optreden van The Notwist in Antwerpen. Een knus dekentje hing over De Roma, er werd met brede glimlach gelukzalig gedanst, Indeep en Daft Punk kwamen heel kort langs, af en toe werd het ietsje te luid en dreigde het feestje te ontsporen, er werden sprookjes verteld en gespeeld en de avond sloot af met een mooi slaapliedje.
Zoals het op zo'n partijtje gebruikelijk is, werd er geen tijd verspild. The Notwist shakete meteen een fruitige cocktail uit de pols die het hemels sfeertje van Into Love / Stars naadloos vermengde met Exit Strategy To Myself, om er de motorik van Kong aan toe te voegen als was het een handvol perfect ritmisch kletterende ijsblokken en uiteindelijk af te toppen met de romige indiepop van Pick Up The Phone. Waren dit nerdy Duitsers vermomd als feestorkest of een feestorkest vermomd als nerdy Duitsers?
Hoewel The Notwist in de voorbij drie decennia geen onaardig oeuvre bij elkaar sprokkelde, was de setlist in De Roma haast een kopie van de laatste passage, in Tourcoing eind 2021 (een jaar geleden hadden ze ook al in De Roma moeten staan, maar dat optreden werd in de nasleep van de pandemie geannuleerd). We kregen als extraatje wel de nieuwe song Who We Used To Be, de bijdrage aan de eind vorig jaar samengestelde verjaardagscompilatie van het Japanse 7ep-label. Mooie dreamfolk waar een grote tuba een donker accentje mocht aan toevoegen.
De show bouwde vooral op meest recente plaat ‘Vertigo Days’ maar ook het obligate ‘Neon Golden’ uit 2002 werd niet vergeten: de stomende tandem One With The Freaks en This Room werd gespekt met flardjes Last Night A DJ Saved My Life en Better Harder Faster Stronger en deed ons opmerken dat de zevenkoppige bezetting zich samen van een twintigtal instrumenten bediende. Niet verwonderlijk dus dat we op den duur niet meer wisten in welk werelddeel of in welk tijdperk we belandden. Behalve dan misschien tijdens Into Another Tune, de song die ons telkens opnieuw terugvoert naar 2008, vanwege die vette knipoog naar The Rip van Portishead.
Het ingetogen juweeltje Loose Ends en Gravity voerden ons ongemerkt naar het einde van de set. Tijd om uit de droom te ontwaken kregen we niet echt want een halve minuut later stonden de broertjes Acher en co. al terug op het podium voor een dubby en uitgesponnen versie van Pilot. Voor de slotsong mocht voorprogramma Elijah Minelli mee achter de microfoon, maar de band kwam daarna nog heel even terug voor een mooie afsluiter als extra bisrondje. Met een marimba-riedeltje als aanhef, mondde dit 0-4 uit in een gepast slaapmutsje.
Verrassen of vernieuwen doet The Notwist misschien niet meer, maar een puik concert afleveren op de grens van de werkweek en het weekend, daarvoor nemen ze gelukkig nog steeds de telefoon op. Jammer dat De Roma maar erg matig gevuld was, want alle gordijnen waren uit de kast gehaald om de prachtige zaal zoveel mogelijk te verkleinen. Zo’n avondje met The Notwist is nochtans een goeie remedie tegen allerlei kwaaltjes van de hedendaagse maatschappij.