The Notwist - Onverwacht gedreven

Ancienne Belgique, Brussel, 6 juli 2009

Onlangs nog de platen van The Notwist achter elkaar gedraaid. Er zit wel degelijk een evolutie in dat oeuvre. Een evolutie die met hun laatste album ‘The Devil, You + Me’ neigt naar soberheid, naar eenvoud. Tijdens het laatste  Dourfestival was het nog allemaal vrij nieuw en werd er nog een beetje onwennig omgegaan met het (toenmalige) recente werk. Intussen is dat duidelijk allemaal gerodeerd.

Omstandigheden hadden ervoor gezorgd dat we enkel nog het slot van het optreden van Woods konden meepikken. Erg veel zinnigs kunnen we daarover dan ook niet kwijt. Om de wel heel specifieke zangstem van zanger-gitarist Jeremy Earl, die prima bij de lo-fi folky songs leek te passen, kon je echter niet heen.

Grampal Jookabox werd onlangs nog teruggebracht tot Jookabox. “We don’t want to sound like an old man anymore”, aldus de wel heel erg droge verklaring. Droog is echter niet het juiste adjectief om hun shows te beschrijven. Met een overdosis ritme en percussie (een drummer met volledige kit + een extra basdrum, tomtom en basgitaar) werd het publiek meegesleurd in een wilde indianendans, die David ‘Moose’ Adamson en zijn kompaan van de bijhorende soundtrack voorzagen.

De muziek, opgebouwd uit honderden samples en live ondersteund door de drums, dreef als het ware op de percussie, die het de toeschouwers onmogelijk maakte om stil te blijven staan. Adamson danste daarbij alsof hij net zijn derde vredespijp had leeggerookt. Hij dook trouwens met plezier de zaal in waar je hem aan de hand van de lampjes aan polsen en voorhoofd gemakkelijk kon blijven volgen. Technisch verliep dit concert niet echt vlot, maar dat werd door middel van een ter plekke geïmproviseerde drumsolo vlotjes opgevangen. Heerlijk bandje.

Het was niet echt met overtuiging dat wij ons hadden aangemeld voor dit concert van The Notwist. Hun vertoon op Dour was leuk, maar niet echt inspiratievol. Het vuur leek te ontbreken. In de AB werd nochtans al gauw duidelijk dat de Duitsers nog steeds van jetje kunnen geven.

Dat bleek bijvoorbeeld uit het wild in de rondte schoppende This Room, waarbij de hardcoreroots van de band toch weer even boven kwamen. Markus Acher kliefde over zijn gitaar, ver voorover gebogen met het hoofd tussen de schouders, de ogen gesloten en de tanden op elkaar, terwijl broer Micha als in trance zijn hoofd heen en weer schudde. Drummer Andi Haberl had op dat ogenblik moeite om zijn bril op de neus te houden en speelde met de tong uit de bek.

En dan was er nog nerd Martin Gretschmann die, met een Wii-afstandsbediening aan elke hand, zijn computer bestuurde met polsbewegingen en het apparaat op die manier met virtuele touwtjes bediende.Occasioneel zette hij zich ook achter de toetsen om op die manier voor een nog voller geluid te zorgen.

Het hoefde niet altijd zo gedreven te zijn. Er was tijd voor ontroerende schoonheid in Neon Golden, waarbij van elektrisch naar elektronisch werd overgeschakeld, voor ongemakkelijk dreigend in On Planet Off – wat ons betreft één van de beste nummers van het laatste album - of voor intens zoals in The Devil, You + Me. En uiteraard mochten radiohits als Pick Up The Phone, dat vrij vroeg in de set zat, Pilot en Chemicals niet ontbreken.

Het publiek was in elk geval wild enthousiast zodat de band niet anders kon dan tot twee keer toe terug hun opwachting maken vooraleer met het verzoekje Consequence de avond af te sluiten. Het blijft een vast gegeven dat de concerten waar je het minst van verwacht, vaak het meest verrassen. Dat werd vanavond opnieuw duidelijk.

The Notwist staat op zondag 12 juli op het Cactusfestival.