The New Pornographers - De perfecte cocktail
Botanique, Brussel, 11 december 2014
Kan iemand het uitleggen? Want ons is het een raadsel waarom The New Pornographers hier niet op de hoogte van een Arcade Fire kamperen. In de Botanique werd dat vraagteken nog maar eens wat groter.
Voorprogramma's, ze komen, ze gaan en daags nadien herinner je je ze nog maar amper. Maar dan zijn er die paar, die uit de band springen. Het eerste wat ons aan Mini Mansions opviel was de maxi lichtbak met de groepsnaam. Ondanks ons scepticisme bleek dat achteraf slechts een voetnoot te zijn.
Het drietal grossierde in elektro. Maar dan niet van het soort dat London Grammar en consorten produceert. Dit was elektro met okselhaar en eelt op de handen. Niks geen lieflijke, emotionele deuntjes, maar hoekige brokken rock-n'-roll, die toevallig met synths, woeste bas en drums werden gespeeld. Vooral Zach Dawes' basspel was origineel, onverwacht en verdomd spannend. Neanderthalerselektro past er nog best bij als omschrijving. En die donkerbruine, slepende cover van Heart Of Glass overtrof zowaar het origineel. Wat wil een mens dan nog meer?
Aan The New Pornographers om dat te overtreffen. Daarvoor hadden ze in elk geval meer dan genoeg volk bij. Het kleine podium van de Rotonde werd gevuld door zeven muzikanten, die wel degelijk elk hun functie hadden. En wonderlijk genoeg had Dan Bejar dit keer de band vervoegd, iets wat wij (in Europa) nog maar zelden hadden gezien. Van Neko Case was er helaas weer geen spoor.
Ze zien het als even afstand nemen van de respectievelijke (solo)projecten, de dame en heren die The New Pornographers maken tot wat het is. Maar dat proefprojectje van vijftien jaar geleden bestaat intussen nog altijd en maakt nog steeds even boeiende platen. Ook op ‘Brill Bruisers’ staat er weer van die powerpop met indietrekjes, waarvan je het warm krijgt.
Dat Dan Bejar er deze keer bij was, zorgde voor nog meer afwisseling in de setlist. Zijn liedjes springen er altijd weer uit. Is het niet door de vaak vreemde bochten die genomen werden, dan was het wel door zijn manier van die te brengen met zijn heliumstem en de zweem van de Franse taal die daarin doorklonk. Het maakte elk van zijn songs, met het fantastische Testament To Youth In Verse (die titel alleen al) als hoogtepunt in een concert vol hoogtepunten. De plotse stop die wordt gemaakt, het aanzwellende canon dat daarna wordt opgezet. De song (en de uitvoering ervan) kon haast niet mooier zijn. Dat War On The East Coast van iets mindere kwaliteit was vergeven we de beer met handschoentjes, die Bejar is, dan ook graag.
En dan is er nog die andere kei. Carl Newman stuwt deze groep naar grotere hoogtes. Dat deed hij ook in de Botanique. Zijn samenzang met Case-vervangster Kathryn Calder was vaak impressionant en verzorgd tot in de puntjes. En als Bejar het voortouw nam, deed hij graag een stap terug, terwijl de details toch werden ingevuld. Hij is nu eenmaal minder prominent aanwezig dan Bejar, maar zijn liedjes zijn even spannend, getuige de weergaloos sprankelende opener Brill BruisersI, om er maar één te noemen.
Enige minpuntje – als je dat al zo kan noemen – was het feit dat Calder niet de machtige stem heeft waarover Neko Case beschikt. Dat werd het meest duidelijk in songs als Champions Of Red Wine, die zij alleen droeg en als New Pornos-fan ben je uiteraard vertrouwd met het origineel, waardoor vergelijkingen onvermijdelijk zijn. Maar in samenzang met Newman (en vaak ook met Bejar zoals in Born With A Sound) was het resultaat een smakelijke cocktail van stemmen en muziek.
Uiteindelijk kreeg de Botanique een set van eenentwintig songs voorgeschoteld, die zo goed als allemaal heerlijk wegdronken. En kan nu iemand de rest van Europa daarvan overtuigen, aub?