The Neon Judgement - Vaarwel en tot ziens
Ancienne Belgique, Brussel, 28 september 2015
Er is een tijd van komen en een tijd van gaan, dat is de enige realiteit in het leven. En je mag van geluk spreken als je die tijd van gaan kan bepalen op je eigen voorwaarden. Dirk DaDavo (Dirk Timmermans) en TB Frank (Frank Vloebergs) van The Neon Judgement hebben dat gedaan. Niet wachten op ziektes, een sterfgeval of ruzie, maar waardig stoppen met een extra lang afscheidsconcert, een dankwoordje en een aantal gasten.
Dat neemt niet weg dat het jammer is dat het gedaan is met The Neon Judgement, want afscheid nemen van hen is toch ook een beetje afscheid nemen van een tijdperk. Een tijdperk dat we overigens zelf niet bewust hebben meegemaakt (ondergetekende heeft geboortejaar 1986), maar dat we zo nu pas echt begonnen te ontdekken. Zoals wanneer je de radio net op tijd aanzet om nog net het slotakkoord van je lievelingsnummer mee te kunnen pikken.
En nog een bedenking: waarom nu? Waarom net nu? Live kunnen ze nog steeds knallen – dat bewezen ze op hun afscheid in de Ancienne Belgique – en misschien is een groep als The Neon Judgement nu wel meer nodig dan pakweg tien of vijftien jaar geleden. In een documentaire die vijf jaar geleden over de groep gemaakt is, hoorden we TB Frank zeggen: “The Neon Judgement is opgericht in tijden van crisis. Er was geen werk. Probeer dan maar eens een job te vinden als twintigjarige. Dan konden we beter een groepje oprichten, wat muziek maken en proberen daar een beetje geld mee te verdienen.” De motor van The Neon Judgement is altijd dezelfde geweest: woede en angst. Angst voor de toestand van de wereld, angst voor de toekomst. De tijden zijn helaas niet veranderd, meneer.
Het verbaasde ons dan ook niet dat een soort van gekapte beul (pun not intended) de sirene kwam loeien voor wat de heren zelf Judgement Day noemden. De sirene luidde Army Green in en we waren vertrokken voor wat een lange show zou worden.
Er was veel te beleven die avond: de dreunen in Right To Reject, het aan Winston Smith uit '1984' van Orwell refererende The Man (“onze enige echte kameraad”), maar ook 13:13, het nummer dat aantoonde waarom The Neon Judgement zo van grote invloed is geweest op de technoscene. Eén van de dj’s, die The Neon Judgement zo hoog heeft zitten, was vanavond te gast en bracht samen met zijn voorbeelden Schizophrenic Freddy, uit de vroege periode van de groep. Het werd één van de beste momenten van de avond, met dank aan TB Frank die op meesterlijke wijze zijn gitaar mishandelde.
Er waren nog gasten: de grote Jean-Marie Aerts kwam bescheiden maar doeltreffend als altijd zijn ding doen op Awful Day en Voodoo Nipplefield en Luc Van Acker (aangekondigd als “één brok energie”) kwam eerst meespelen op Stoney Wall Doll en speelde daarna ook nog voor betonmolen in Concrete N.Y. op een kleine, gele, lelijke gitaar, die eruit zag alsof hij ze voor €29,99 bij Bart Smit op de kop had getikt.
We hebben het nog niet over Miss Brown gehad en de bijhorende indrukwekkende visuals waarbij we een deerne van haar cocktail zagen nippen en de rook sensueel naar buiten zagen blazen door haar in close-up gebrachte verleidelijk rode lippen. De ogen waren helblauw, de wimpers waren een valstrik en de neusring maakte het plaatje af. We hebben het ook nog niet over Tomorrow In The Papers gehad, dat ons plots deed denken aan 19 van Paul Hardcastle. Of was het nu Blue Monday van New Order? En in The Fashion Party hoorden we de beste riff van de avond en een song die zoveel speelsheid en intelligentie in zich droeg dat we ons niet meer konden voorstellen dat Tom Barman er niet vaak naar had geluisterd terwijl hij aan Fell Off The Floor, Man werkte. En we hebben het zelfs nog niet over Chinese Black gehad, de afsluiter van de reguliere set, of over TV Treated dat ironisch genoeg een heleboel smartphones de lucht deed inschieten, maar dat hebben anderen voor ons al voldoende gedaan.
Bij TV Treated zaten we al in de bisnummers en die werden verrassend geopend door TB Frank zittend op een kruk, met één enkele gitaar om een ode te brengen aan Johnny Cash. Hij koos voor The Folk Singer, ook al gecovered door Nick Cave als The Singer, en bracht het nummer mooi en sereen. Het leek wel alsof Richard Hawley plots de zaal was binnengewandeld. Iets zei ons dat deze verrassende keuze iets te maken had met de regels “With my guitar in my hand suddenly I realize nobody knows me / Where yesterday the multitudes screamed and cried my name out for a song”, want het einde naderde nu echt.
Maar niet zonder de boel nog eens finaal te hebben afgebroken. Luc Van Acker en Jean-Marie Aerts werden terug het podium op gehaald voor de ode van Dirk DaDavo, het werd The Fear In My Heart van Van Acker zelve, met als producer Jean-Marie Aerts. En met Radical G erbij werd de boel finaal afgebroken met de definitieve afsluiter Nion nadat Frank dat droogkomisch had aangekondigd met de woorden: “Zijt nog even stil. Wees kalm, want het is een rustig nummerke.” Waarna ieders oren aan flarden werden gedreund en Luc Van Acker de tijd rijp vond om het publiek in te springen.
Ruim twee uur en een kwartier na de start van deze finale show was het onherroepelijk gedaan met The Neon Judgement. TB Frank en Dirk DaDavo zullen dan wel nooit meer op een podium staan, maar wij hebben het toch nog meegemaakt. En daar zijn we dankbaar om.