The Neighbourhood - R.I.P. 2 The Neighbourhood

Ancienne Belgique, Brussel, 19 november 2015

Donkere teksten, een geluid dat ergens zweeft tussen hiphop en indie en een dwang om enkel in het zwart-wit te verschijnen maakte dat The Neighbourhood met hun debuut ‘I Love You.’ in 2013 makkelijk de aandacht trok. Intussen heeft de band met ‘Wiped Out!’ een gelijkaardige tweede klaar die helaas nooit in de buurt komt van het niveau van ‘I Love You’.

Tijdens opener W.D.Y.W.F.M? wist een vocaal zwakke Jesse Rutherford, die tegenwoordig een geblondeerde Kurt Cobain-coupe heeft aangenomen, amper boven het gegil van tienermeisjes uit te komen. Dat het zo’n avond zou worden hadden we eigenlijk al kunnen voorspellen aan de lading t-shirts van de band die voor aanvang van het concert vluchtig over de toonbank gingen. De wijze waarop de excentrieke frontman hier ongegeneerd op inspeelde, gaf meer dan ooit het gevoel dat The Neighbourhood woensdagavond gewoon Rutherford was en dat zijn muzikanten er wat doelloos bijstonden.

Dat de fans van The Neighbourhood weinig moeite met lyrics hebben, werd tijdens het vloeiende poprefrein van Let It Go snel duidelijk en dat het concept dark in de label dark pop dat de band vaak meekrijgt, live veel belangrijker blijkt dan de easy listening popsound van de plaat viel op bij de metamorfose die het luchtige Prey meekreeg. Ondanks het donkere voorkomen van de band kwam de populaire frustratie ventilatie Afraid zwakker naar buiten dan wij bij voorbaat dachten.

Female Robbery is het beste voorbeeld van de wijde elektronische opbouw in mix van indie en hiphop die de band telkens weer opzoekt en woensdagavond ook één van de weinige nummers die in zekere mate konden stand houden. De melancholie die het beklemmende The Beach had meegekregen, maakte zelfs dat we voor één keer echt onder de indruk waren en meegetrokken werden in de angst van Jesse Rutherford. Het hoogtepunt hadden we dan wel gehad.

Sweater Weather konden we gelukkig goed meevolgen op de zevenendertig smartphones die ons gezichtsveld verstoorde waarna de band met R.I.P. 2 My Youth nog hun meest overschatte hit kon bovenhalen die vooral kan geplaatst worden in de categorie van slechte hiphop. Meer moesten we niet verwachten, want dat Jesse Rutherford niet meedoet aan melige, geforceerde bisrondes is bekend.

The Neighbourhood is niet meer de band die we in 2014 nog op degelijke wijze de weide van Pukkelpop zagen openen. Geen dromerige gitaaroutro’s meer en ook de intense, doortastende stem van Rutherford was duidelijk afwezig in de Ancienne Belgique.

Ondanks het feit dat ‘I Love You.’ en het recent uitgebrachte ‘Wiped Out!’ heel wat zwartgallige, maar aanlokkelijke nummers bevatten, doet Jesse Rutherford live niks anders dan zijn gecreëerde imago van tienermeisjesidool uitspelen zonder zich er aan te storen dat de hevige live-uitvoering totaal zijn effect mist en geen enkele song het niveau van de plaat haalt.