The National - Met verstomming geslagen
Vorst Nationaal, Brussel, 16 februari 2011
Het lijkt wel absurd en tegelijkertijd ook ontroerend dat een band als The National pas na een tiental jaar op het hoogtepunt van zijn muziekcarrière staat. In 2007 stond het gezelschap nog voor een beperkt publiek op het Dourfestival, nu verkopen ze zonder moeite Vorst Nationaal uit. Als we zanger Matt Berninger mogen geloven, was België één van de eerste landen waar duidelijk werd dat de weg in de muziekwereld voor hen open lag. Als ultieme dankbetuiging kregen we gedurende anderhalf uur sublieme songs op ons afgevuurd.
Om de massa nog wat meer op te hitsen startte The National met succesverhalen als Anyone's Ghost, Mistaken For Strangers en Bloodbuzz Ohio. Een tot dan toe ongehoord enthousiasme vulde onmiddellijk de zaal en de band uit Brooklyn bevestigde nogmaals zijn uiterst sterke livereputatie. Vooral de donkere blazerarrangementen kwamen live meer op het voorplan te staan, wat het droefgeestige gehalte van de songs nog een tikkeltje extra prikkelde.
Het concert werd gelukkig niet overwoekerd door louter getier, gejuich en valse backing vocals vanuit het publiek. Nadat de stevige toon was gezet, kwam de zwartgallige stem van frontman Berninger als een klap in je gezicht aan. Eerst greep Secret Meeting met de dromerige gitaarakkoorden naar de keel, waarna de intieme intro van Afraid Of Everyone, begeleid door blazers en gitaar, je haren rechtop deed staan.
The National zorgde voor een gezonde mengeling van bekende nummers, minder bekende songs en sombere vertedering met vlijmscherp geschreeuw. Tegelijk bleef het herkenbare geluid als een rode draad doorheen de performance zweven. De eenvoudige, lichte drums, melancholische blazers, teneergeslagen vocalen en echoënde, zweverige gitaren van Conversation 16 en Sorrow konden iedereen bekoren. Maar de groep heeft nog meer in zijn mars. Dat bewees het verrassende Abel uit hun derde langspeler 'Alligator', dat even voor een hevige opstoot zorgde.
De ballad England bedaarde daarna snel de gemoederen. De rustige pianoakkoorden kondigden ook meteen het einde van een energieke en onvergetelijke set aan. The National spaarde hiermee even zijn laatste krachten om voluit te gaan tijdens Fake Empire, waarbij piano, drums en gitaren je in crescendo naar een meer dan explosief einde brachten.
Ondanks de hele hype deze zomer, waren we zonder verwachtingen richting Vorst getrokken. We troffen een professionele band aan, die ondanks alle lofredes met beide voeten op de grond blijft staan en het publiek wil blijven verbazen. Daar slaagden ze opnieuw in tijdens de bisronde waarin de grootse, theatraal uitgesponnen nummers Mr. November en Terrible Love ons sprakeloos en met verstomming geslagen huiswaarts stuurden.