The Men - Laag hangend geweld
Botanique, Brussel, 16 maart 2014
De Witlof Bar is niet de ideale concertzaal, maar gezien de opkomst voor The Men – een beetje voorspelbaar – niet al te groot was, leek dat deze keer geen bezwaar. Het was enkel oppassen dat gitarist-zanger Ben Greenberg in zijn enthousiasme niet van nabij zou kennismaken met de laag hangende gewelven.
Want enthousiast zijn ze altijd, The Men, en dan durven ze al eens rondspringen, uit de band springen en de instrumenten vervaarlijk heen en weer zwieren. Dat was ook in de Botanique niet anders. En dat begon al meteen met opener Lotus, een instrumental uit het debuut. De opbouw was nog rustig, maar dat was maar de aanzet. De overgang naar Lazarus was immers maar een formaliteit, een kwestie van drie tikken op de hihat, waarna de band ging rammen als het intrinsieke punkcombo dat ze zijn.
Nochtans was het niet enkel maar ruw geweld dat werd tentoongespreid. Er zat meer dan voldoende nuance in de set om nergens vervelend te worden. Dat geldt voor de nummers van de nieuwe plaat, die mooi geconcentreerd stonden in het tweede deel van de set, maar ook voor oudere nummers, die bijna steevast een stevige toetsen- of piano-injectie meekregen. Het zorgde voor een boeiende set, die nergens verzwakte.
Af en toe waren er hints naar andere bands. Zo hoorden wij bijvoorbeeld de geest van John Fogerty’s Creedence Clearwater Revival waren door Dark Waltz en ook Another Night klonk op één of andere manier vertrouwd in de oren. Op die manier was er voor zowat ieder wat wils: pure rock-‘n-roll werd afgewisseld met iets wat naar stonerrock neigde, southern rock werd ingeruild voor punk. Wie beweert dat rock eentonig moet zijn, heeft The Men duidelijk nog niet aan het werk gezien.
Het meest hebben wij genoten van het mooi opgebouwde Supermoon, dat na de aanzet van orgel uitgroeit tot een groots, muzikaal spektakel. En ook afsluiter If You Leave… wist bijzonder te boeien. Een soort van ambient gitaargeneuzel groeide er langzaam uit in een explosieve stonerexplosie. Die energie werd trouwens meegenomen naar de rommelige versie van The Stooges’ I Wanna Be Your Dog, waarmee de set uiteindelijk werd afgesloten. Nog één gelegenheid voor de fans om de longen uit het lijf te schreeuwen.
Verrassen doen The Men niet meer. Maar zowat anderhalf uur het publiek op de toppen van de tenen zetten, nekspieren uittesten en trommelvliezen verbrijzelen. Daarmee zijn wij al meer dan tevreden. Voor dat soort laag hangend geweld komen wij graag naar Brussel.