The Men - Is something on fire?

Magasin 4, Brussel, 17 maart 2013

“Mannen weten waarom!” Op één of andere manier schoot die slogan steeds weer door ons hoofd toen wij The Men in Magasin 4 aan het werk zagen. Daar bleek vooral dat deze mannen wisten hoe.

Van een ding ben je in Magasin 4 bijna altijd zeker: je krijgt er waar voor je geld. Voor een schamele acht euro kon je drie groepen aan het werk zien. Dit keer mochten de Brusselaars van OMSQ de spits afbijten.

En ze toonden dat ze haar op hun tanden hadden. Stonerrock met een twist, repetitieve riffs, instrumentale terreur werd geserveerd en afgewerkt met tekstsamples uit films. We waren niet altijd even geboeid, maar af en toe (die afsluiter) toch geprikkeld.

Elvis' Blue Hawaii kondigde al meteen aan dat de tweede band zichzelf niet altijd al te ernstig nam. Maar eens gitaar en bas het overnamen, werd het Mong Dosus ernst. Waar hun voorgangers meer voor sfeer gingen, was het deze band met ex-leden van Geschmäcksversterker en Vandal-X eerder te doen om songs.

En hoewel die songs misschien nog pril waren (zanger Olli Coumans had de tekstvellen nog bij zich) waren het toch stevige kuitenbijters, volgepropt met rare wendingen en onverwachte input (dub?). Dit wordt er eentje die we gaan volgen.

Zeggen dat The Men een simpele punkband zijn zou hen onrecht aandoen. Want deze mannen zijn meer. Veel meer. Maak een cocktail van Sonic Youth en The Ramones, voeg een stevige snuif Drive-By Truckers toe en werk af met een randje Dream Syndicate en je komt ergens in de buurt.

Twee minuten ver in het optreden van The Men was al duidelijk dat dit slechts weinigen gegeven zou zijn. Na een intro vol feedback bleken enkel toetsenist-zanger Kevin Faulkner en bassist Ben Greenberg het podium nog te bevolken waarna de rest van de band opnieuw geleidelijkaan terug opdaagde. Ondertussen was het openingsnummer al vijf minuten aan de gang. Het lijkt zo eenvoudig en toch werd de spanningsmeter hierdoor meteen de hoogte ingestuurd.

En die spanning werd twaalf nummers lang volgehouden. Geen seconde werd de leiband gevierd. Of het nu garagerockers als Without A Face of Turn It Around waren, die steevast aan een hogere snelheid dan op plaat gespeeld werden dan wel de southern rock van Sleepless of I Saw Her Face, steeds weer wist deze band je de adem af te snijden.

Snaren begaven het na het doorgedreven rammen op gitaren, stemmen werden schor geschreeuwd, maar vooral: hier werd met pit en onnoemelijk veel plezier gemusiceerd. Alleen jammer dat het publiek het niet nodig vond om dichter dan twee meter bij het podium te komen en het zich allemaal als een mak lam liet welgevallen. Het was zowat het enige minpunt op een verder smetteloos optreden. Begrijpelijk dan dat de band een bisronde niet zag zitten.

Toen gitarist Nick Chiericozzi zich gekscherend afvroeg of de zaal in brand stond, had de band al lang een antwoord op die vraag gegeven. Want The Men hadden meer gedaan dan een simpel brandje gestookt. Zij hadden de Magasin 4 opgeblazen. Alleen was dat blijkbaar niet helemaal doorgedrongen.